پر داغ دل از جور جهانیست مرا

از هر که نشان دهی نشانیست مرا

تنها نه همین ستم کش افلاکم

هر ذره خاک آسمانیست مرا

در خانه، فراش و متکا نیست مرا

فرشی جز نقش بوریا نیست مرا

ز اسباب ضیافت عزیزان چو حباب

در خانه بجز آب و هوا نیست مرا!