چون لایق گنج نیست ویرانهٔ عمر

می نتوان شد مقیم هم خانهٔ عمر

وقت است که درخواب شوم، بو که شوم!

زیرا که به آخر آمد افسانهٔ عمر

آنرا که اجل شکست پیمانه عمر

وز جور اجل برون شد از خانه عمر

گوید بزبان حال اگر فهم کنی

کای رند نماز کن بشکرانه عمر