گنجور

مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۷۱

 

گر باد بر آن زلف پریشان زندت

مه طال بقا از بن دندان زندت

ای ناصح من ز خود برآئی و ز نصح

گر زانچه دلم چشیده بر جان زندت

مولانا