اگر نامهربانم مهربان بی

چرا از دیدگانم خون روان بی

اگر دلبر بمو دلدار می‌شه

چرا در تن مرا نه دل نه جان بی

دلم از سوز عشق آتش به جان بی

به کامم زهر از آن شکر دهان بی

همان دستان که با ته بی به گردن

کنونم چون مگس بر سر زنان بی

دنیا خوان و مردم میهمان بی

امروز لاله بی و فردا خزان بی

سیه چالی کنن نامش نهند گور

به مو واجن که اینت خانمان بی

کریمی که مکانش لامکان بی

صفابخش جمال گلرخان بی

پدید آرندهٔ روز و شُوِ خلق

به هر جنبنده‌ای روزی رسان بی

هزاران لاله و گل در جهان بی

همه زیبا به چشم دیگران بی

آلالهٔ مو به زیبایی درین باغ

سرافراز همه آلالیان بی

ز بیداد فلک یارون امان بی

امان جستن روز آخرزمان بی

اگر پاره کرم یخه به جا بو

که وا مو آسمان پُر سر گران بی