×
صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۲۸۱۰
ز بار درد من کوه گران بر خویش می پیچد
زمین از سایه ام چون آسمان بر خویش می پیچد
پدر خجلت کشد ز اعمال ناشایست فرزندان
خطایی چون زتیر آید کمان بر خویش می پیچد
زنقصان نیست پروا مایه داران مروت را
[...]
۱۰ بیت