گنجور

اهلی شیرازی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۱۰

 

مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند

که چشم روشنم از دود داغ تاریک است

چراغ آه تو اهلی جهان کند روشن

ولی چه سود که پای چراغ تاریک است

اهلی شیرازی