در حریمی که گل روی ایاغ افروزد

خار در دیده آن کس که چراغ افروزد

لاله تربتش آتش به ته پا دارد

در دل هر که طلب شمع سراغ افروزد

می شود فاخته ای جامه مینایی سرو

[...]

وقت است بهار، باغ و راغ افروزد؛

وز لاله و گل، شمع و چراغ افروزد

گل، چهره اش از خون جگر گیرد رنگ؛

لاله، رخش از آتش داغ افروزد!