آسمان‌وار سر فراشتمی

ارزن اندر زمین نکاشتمی

تنها ام و کاشکی تنی داشتمی

یا زور بدی که بال بفراشتمی

ای دوست بجای تو اگر من بدهی

تنهات چنین روز بنگذاشتمی

خود را سگ کویت ار نپنداشتمی

جز خاک درت خوابگهی داشتمی

آلوده شود ز ننگم ار نی نامت

بر چهره بخون دیده بنگاشتمی