آن باد بهار بین که برخاست دگر

وز نو چمن جهان بیاراست دگر

اندر چمن گل چو نظر می کردم

در چهره او چو نور پیداست دگر

آن روی چو گل ببین چه رعناست دگر

قدش به چمن ببین چه زیباست دگر

از شرم قدش نشسته بد سرو به خاک

بر عذر قدمهای تو برخاست دگر

سرگشته و شوریده دل ماست دگر

چون زلف تو بر رخ [تو] شیداست دگر

آن قامت زیبای نگارست به باغ

یا سرو چمن بود که برخاست دگر