گل بیرخ گلرنگ تو خاریست مرا

چشم از غم تو چو چشمه ساریست مرا

بیروی تو ای روی به خاک آورده

آشفته دلی و روزگاریست مرا

این دیده به راه انتظاریست مرا

وین گوش به گفتگوی یاریست مرا

دیگر سوی که بینم و از که شنوم

این هر دو چو از برای کاریست مرا