با عوان خویشی ار نداری به

دیده بر عقل خود گماری به

تا توانی دل مشتاق بدست آری به

جانب بار و وفادار نگه داری به

با چنین زلف خوش و خال خوش و روی چو ماه

مهر ورزی کنیه و ترک جفا کاری به

صاحب روی نکو را به همه حال که هست

[...]

خوی خود را ز روزه تیره مکن

کز همه حلم و بردباری به

چون شود روزه مایه آزار

روزه خواری ز روزه داری به

چون می‌گذرد عمر کم آزاری به

چون می‌دهدت دست، نکوکاری به