×
سلمان ساوجی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۴
نمیدانم که نی چون من چرا بسیار مینالد؟
دمادم میزند یارش، ز دست یار مینالد
نشسته بر ره بادست و بادش میزند هر دم
از آن رو زرد و بیمارست و چون بیمار مینالد
دمیدندش دمی در تن از آنرو روح میبخشد
[...]
۹ بیت