خواهی که ترا دولت ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کین هر دو به وقت خویش ناچار رسد

جهان فتح من آخر به نوبهار رسد

نهال عیش من آخر به برگ و بار رسد

دلی که کوفته رنج و زخم خورد غم است

به عیش و عشرت بی حد و بی شمار رسد

امید هست کزین پس نوا و واله زیر

[...]

هر بلا کز قضای بد باشد

ببزرگان روزگار رسد

می نبینی که صرصر ار بورزد

چون بر اطراف جویبار رسد

سروهای کهن ز جا بکند

[...]

تا کی رطب لبت باغیار رسد

وز نخل قدت نصیب ما خار رسد

لعل تو که خورد خون من حق منست

روزی برسد که حق بحقدار رسد

تا چند ز تو بر دلم آزار رسد

جور و ستم و طعنه ز اغیار رسد

باری به همین خوشم اگر از سر لطف

گاهی نظرت بر من بیمار رسد

هرگه سخنی برلب اظهار رسد

بی مایه عزیزیش، طلبکار رسد

دزدند ز ما و می فروشند به ما

این راست بود که حق به حق دار رسد

خواهی که ترا رتبهٔ ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد

از مرگ میندیش و غم رزق مخور

کاین هر دو به وقت خویش ناچار رسد

خواهی که ترا رتبهٔ ابرار رسد

مپسند که از تو بر کس آزار رسد