ماهی که دلم زو به بلا افتادست

در رنجوری به صد عنا افتادست

بر بستر ناتوانی افتاد دلم

این بارکشی بین که مرا افتادست

گر مهرۀ ما از تو جدا افتادست

این نیز هم از طالع ما افتادست

داری لب و دندان و دهانی شیرین

تلخیّ زبانت از کجا افتادست؟