ای مردم چشم ملک بینا از تو

آموخته جود ابرو دریا از تو

ای نور خدای گشته پیدا از تو

بر خور تو ز دولت خود و ما از تو

ای در سر ذرّه ذرّه سودا از تو

چون ذرّه هزار بی سر و پا از تو

مردی باید چو شمع دل پُر آتش

وآنگاه چو شمع پای بر جا ازتو

ای حسن بتان ماه سیما از تو

وی جانب شان میل دل ما از تو

خون شد دل ما ز دست ایشان یا رب

زیشان نالیم یا ز خود یا از تو

ای شکیبا نه دل ما از تو

از همه صبر خوش الا از تو

ای در دل هر قطره تمنّا از تو

وی در سر هر حباب سودا از تو

ممنون دل و دیدهٔ خونبار نیم

جام از تو و باده از تو، مینا از تو

ای دُرّ یتیم، دیده دریا از تو

آه از تو و ناله سینه فرسا از تو

خندان گذری ز چشم خونبار و خوشیم

دل از تو و دیده ازتو و ما از تو