در سرای مرا گه گهی تو حلقه بزن

صواب نیست که بیگانه‌وار برگذری‌

و گر حدیث کنی، جز حدیث ما نکنی!

و گر شراب خوری، جز بیاد ما نخوری!

آزاد شو از هر چه بکون اندر

تا باشی یار غار آن دلبر!

جز نام و خیال و عشقت ای جان جهان

بر لفظ و دل و دیده مرا نیست عیان‌

از عشق تو این بس نبود حاصل من؟

کآراسته وصل تو باشد دل من؟

این آب نه بس مرا که خوانندم

خاک سر کوی آشنای تو؟!

بی نسیم مهر دلبر راحت گلزار نیست

بی فروغ آن رخ گلرنگ نور و نار نیست‌

تا ترا دامن گرد گفتار هر تر دامنی

بنده پندار خویشی بنده اللَّه نیی‌

گردان گردان به بندگیت افتادم

آن دولت شد که گفتمی آزادم‌

چون خوری می، با حریف محرم پر درد خور

چون زنی کم، با ندیم زیرک هشیار زن‌

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

پیش از دل و گل چه بود؟ آن حاصل ماست!

بشتاب بعشق و نیز منشین در بند

بگذر تو ز عشق و عاشقی گامی چند

هر که در میدان عشق نیکوان گامی نهاد

چار تکبیری کند بر ذات او لیل و نهار

این عزّ سماوی و فرّ خدایی.

کفر و ایمان را هم اندر تیرگی و هم صفا

دل زان خواهم که بر تو نگزیند کس

جان زانکه نزد بی‌غم عشق تو نفس‌

تن زان که بجز مهر تواش نیست هوس

چشم از پی آنکه خود ترا بیند و بس!

کی باشد کین قفس بپردازم

در باغ الهی آشیان سازم‌

بهرچ از راه باز افتی، چه کفر آن حرف و چه ایمان

بهرچ از دوست وامانی، چه زشت آن نقش و چه زیبا

تا تو را دامن گرد گفتار هر تر دامنی

سغبه سودای خویشی جز حجاب ره نه‌ای

سار الفؤاد مع الاحباب اذ ساروا

یوم الوداع فدمع العین مدرار

زحمت غوغا بشهر نیز نبینی

چون علم پادشا بشهر درآید

کار صدق و معنی بو بکر دارد در جهان

و رنه در هر خانه بو بکریست، در هر کوه غار.