من آن توأم تو آن من باش ز دل

بستاخی کن چرا نشینی تو خجل‌

چو لا از صدر انسانی فکندت در ره حیرت

پس از نور إلهیت باللّه آی از إلّا

اگر روزی بیندازد کمند از برج ایوانش

بسا دلها که اندر حضرت او در شکار آرد

از راز دلم جملگی آگاه تویی

اندر دل من بگاه و بیگاه تویی

روی ما شادست تا تو حاضری با روی تو

جان ما خوش باد چون غائب شوی با یاد تو

ای بسا در حقّه جان غیورانت که هست

نعرهای سر بمهر از درد بی فریاد تو

گر یک نظرت چنان که هستی نگری

نه بت ماند نه بت پرست و نه پری‌

نام تو بصد معنی نقّاش نگارند

بر یاد تو و نام تو می جان بسپارند

بر بوی وصال تو همی جان بفشانند

وز وصف تو در دست بجز عجز ندارند

عالمی در بادیه مهر تو سرگردان شدند

تا که یابد بر در کعبه قبولت بردبار

«دل باغ تو شد پاک ببر زان که درین دل

یا زحمت ما گنجد و یا نقش خیالت

جان نیز بنزد تو فرستیم بدین شکر

صد جان نکند آنچه کند بوی وصالت»

ناگاه بدان لاله رخان دادم دل

او بود سزای دل از آن دادم دل

در ذات لطیف تو حیران شده فکرتها

بر علم قدیم تو پیدا شده پنهانها

بهرچ از اولیا گویند ارزقنا و دفّقنا

بهرچ از انبیا گفتند: آمنّا و صدّقنا

با هر که سخن گویم گر خواهم و گر نه

ز اول سخن نام توام در دهن آید

باش تا از صدمه صور سرافیلی شود

صورت خوبت نهان و سیرت زشت آشکار.

صد هزاران کیسه سودائیان در راه حرص

از پی این کیمیاء خالی شد از زرّ عیار

خاکی که بران پای نهی مشک و عبیرست

تختی که برو تکیه کنی عود مطرّاست‌

تا جان دارم غم ترا غمخوارم

بی‌جان غم عشق تو بکس نسپارم‌

کنون که با تو بهم صحبت اوفتاد مرا

دعا کنم که وصالت خجسته باد مرا

قوله، (ص) «بعثت بجوامع الکلم، و لأتمم مکارم الاخلاق».

مهره کس را ندید اندر همه دریای مهر

تا نقاب از چهره جان مقدّس برگرفت

هر که صاحب دیده بود آنجا دل از جان در گرفت‌

از دیده و دوست، فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌