معلوم من نگشت که ایام خود چه کرد؟

با وی سپهر منقلب و بخت بدچه کرد؟

از وی قضای مبرم و حکم ازل چه خواست؟

با وی حوادث فلک بیخرد چه کرد؟

هر که در ادب را طلب نکند

بر بساط شرف طرب نکند

نور روز یقین کجا بیند

آنکه در دیده کحل شب نکند

ادب آموز، گرت می باید

[...]

من لیس یبکیه ناصحوه

یضحک من حاله عداه

و اخسر الناس من یواری

خاتم عقباه مبتداه

ادبه حادث اللیالی

[...]

این خانه نه خانه خردمندانست

این پیشه کاهلان و دلبندانست

گر بخواهی که مشکبوی شوی

پهلوی نافه تتاری رو

گر بباید وصال طره یار

با نسیم خوش بهاری رو

با قناعت چو آشنا گشتی

[...]

ای آنکه چون دو زلف بعارض برافکنی

گوئی که بر شکوفه همی عنبر افکنی

گه خمر ناب در طرف عسکر آوری

گه در ناب در صدف گوهر افکنی

هم دلبری خلخ در طره افکنی

[...]

ای بنده خرقه کبودت

در جنت عدن حله پوشان

بر یاد لب تو در صوامع

زهاد زمانه باده نوشان

بشکست لب شکر فروشت

[...]

فازل سواد الشک بالثغر الذی

ملاء الدیاجی و الحنادس نورا

لله در مباسم لو اسفرت

ابصرت منها انجما و بدورا

در ماتم فراق تو جامه کبود به

وز آتش هوای تو دمها چو دود به

پیراهنی که صبر نهد بر نهاد عقل

از هجر جانگداز تو بی تار و پود به

در شارع کم امید در عالم بیم

هم خرقه کبود و هم سیاه است گلیم

تو که در بند سبزه ای و خوید

چند پرسی ز عقد مروارید

معلوم من نشد که کجا رفت پیر اوش؟

با او چه کرد گردش ایام دی و دوش؟

وز پس سپید کاری چونش سیاه کرد

صبح سپید جامه و شام سیاه پوش؟

هزار سر شده بیش است پیش میدان گوی

بگفتگوی محال و زبان بیهده گوی

از آنورق که تو از ترهات می خوانی

در آن نه ذوق سخن بینم و نه رنگ و نه بوی

اگر بدفتر قرآنت هیچ هست امید

[...]

دوستی هر یک از میانه دل

آشنایان آشیانه دل

همه با یکدگر زاول کار

رفته از کوی شهر و خانه دل

عقلست آنکه شمع هدایت بدست اوست

چرخ بلند قامت و بر رفته پست اوست

اوج سپهر کی رسد آنجا که کنه اوست

و هم من و تو کی رسد آنجا که هست اوست؟

احکام روز اول و اخبار آخرین

[...]

جان از طرف گسستم، دل بر تعب نهادم

زین سفر چو مردان، بر اسب شب نهادم

زهری که داد دهرم، طعم شکر گرفتم

خاری که زد سپهرم نامش رطب نهادم

کی بود کاین هوس بدام آریم

راه یثرب بزیر گام آریم

رای رفتن کنیم عاشق وار

روی زی مشعرالحرام آریم

رخت این آرزو بکوی کشیم

[...]

آن دو هنگامه سیاه و سپید

درهم آمیخت همچو خوف و امید

فالقلب مهلکه حنین مفرط

والجسم متلفه لسان ناطق

معلوم من نشد که کجا رفت و چند رفت؟

شادان ز حادثات فلک یا نژند رفت؟

اجسام وار در لحد خاک پست خفت

یا روح وار بر سر چرخ بلند رفت؟