همم با دیر و هم با کعبه کار است

که هرجا پرتوی از روی یار است

اندر میانه شد مایی ما حجاب

ورنه جمال دوست خود هست بی نقاب

چون علم عاشقی در سینه مختفی است

آن به که بستریم این دفتر و کتاب

ز منع می مده ای شیخ خرقه زحمت ما

که سرنوشت چنین شد ز بدو فطرت ما

برآر سر که صبوحی کشان وقت سحر

بدند لیک به از خفتگان صبحگه‌اند

لاف صاحبدلی شیخ مناجاتم کشت

زرِ قلب همه را کاش عیاری گیرند

بربند چشم حس، بگشادیدهٔ شهود

تا بنگری که لَیْسَ سِوَی اللّهِ فی الوُجُود

ای برهمن که در بر بت سجده می‌کنی

نیکو نظاره کن که نکو می‌کنی سجود

هرکه شد ز اهل نظر محو رخ یار بماند

ورنه چون زاهد بیچاره به گفتار بماند

امتحان را بت دیرین چو به رخ برقع بست

آشنا آمد و بیگانه به انکار بماند

عارف آن است که بی پرده رخ یار بدید

[...]

آن مرد ره که در نظرش زر چو خاک شد

نبود عجب که از نظرش خاک زر شود

زاهد چرا به من دگراین کبر وناز کرد

من نیز باده خوردم اگر او نماز کرد

کوته کنم حدیث که یک حرف بیش نیست

واعظ نکرد فهم و حکایت دراز کرد

عکس می‌دید به پیمانه مگر آن سرمست

که دگر در نظرش باز نیامد اقداح

پرتو جام گر از باده ببینی زاهد

باز دانی به عیان سر زجاج و مصباح

این بوالعجب حالت نگر اطورما بایکدگر

نه منفصل نه متصل نه منفرد نه مزدوج

در ذات توهرچیز که گویند بود شرک

توحیدنباشد مگر اسقاط اضافات

اهل ورع و زهد بسی، باده کشان کم

هان باده نهان نوش که اسلام ضعیف است

گرچه بس معرفتت هست ولی العارف

چیست ادراک درین مرحله عجز از ادراک

ای صوفی صاحب صفا لَیْسَ التَّصوّفُ بِالخِرَق

اِنّ التّصّوفَ یافَتَی قَلْبُ یَذُوْقُ مِنْحِرَقْ

ز هرچه منع کنندم بدان فزاید حرص

از آن به باده حریصم کزو شدم ممنوع

تا چند همچو اهل طمع روزه و نماز

شرمی ز حق بدار هدایت گناه بس

تجلیات رخ یار زان نبیند شیخ

که چشم ماست به جانان و چشم او به لباس

زاهدا دم ز تجرد مزن و آزادی

که سراپای تو در قید نماز است هنوز

سالک ار کعبه و بتخانه ز هم فرق کند

او نه صوفی است که نامحرم راز است هنوز

یکی حدیث سرودند لیک بس فرق است

میان بادهٔ فرعون و نکتهٔ منصور