وقت آن دیوانهٔ شوریده خوش کاندر خیالش

روز وشب محواست و نداند صیامی نه صلاتی

اعتباراتست ای دل هرچه بینی غیرذاتش

راست خواهی اعتباری نیست اندر اعتباری

ای سلسلهٔ زلفت زنجیر دل شیدا

از دیدهٔ ما پنهان وندر دل ما پیدا

پنهانی تو پیدا پیدایی تو پنهان

پیدایی ما از تو پنهانی تو از ما

رو عشق طلب کن که به سر پنجهٔ فکرت

نگشوده کسی پرده ز رخسار حقیقت

ما چون قلم به پنجهٔ تقلیب او دریم

ای شیخ عام یاوه مگو اختیار چیست

لاف صاحبدلی شیخ مناجاتم کشت

زرِ قلب همه را کاش عیاری گیرند

عکس می‌دید به پیمانه مگر آن سرمست

که دگر در نظرش باز نیامد اقداح

پرتو جام گر از باده ببینی زاهد

باز دانی به عیان سر زجاج و مصباح

یکی حدیث سرودند لیک بس فرق است

میان بادهٔ فرعون و نکتهٔ منصور

هدایت رَبِّ أرِنِی چندموسی‌وش به طور دل

بجو چشمی که بینی هر طرف روی نکوی او

ای صوفی صاحب صفا لَیْسَ التَّصوّفُ بِالخِرَق

اِنّ التّصّوفَ یافَتَی قَلْبُ یَذُوْقُ مِنْحِرَقْ

تمام اهل دو عالم به جستجوی تو پویان

کدام اهل و چه عالم که پیش ما تو تمامی

به دانش کوش ای نادان و بینش جوی ای دانا

که دانش سروری ذی‌شان وبینش خسرووالا

مشو خرم،ممان غمگین گرت عزت ورت ذلت

مگو تلخ ومجوشیرین، گرت حنظل ورت حلوا

به راه بندگی می‌پو، چه در دیر و چه درمسجد

[...]

طاعت و تقوی ما چون زسرصدق نبود

ترک کردیم که سالوس و ریا زحمت ماست

اندر میانه شد مایی ما حجاب

ورنه جمال دوست خود هست بی نقاب

چون علم عاشقی در سینه مختفی است

آن به که بستریم این دفتر و کتاب

هرکه شد ز اهل نظر محو رخ یار بماند

ورنه چون زاهد بیچاره به گفتار بماند

امتحان را بت دیرین چو به رخ برقع بست

آشنا آمد و بیگانه به انکار بماند

عارف آن است که بی پرده رخ یار بدید

[...]

در ذات توهرچیز که گویند بود شرک

توحیدنباشد مگر اسقاط اضافات

تا چند همچو اهل طمع روزه و نماز

شرمی ز حق بدار هدایت گناه بس

به هدایت چه زنی طعنه که صوفی گردید

همه را پیر مغان کاش هدایت می‌کرد

چه تفاوت است صوفی زتوتافقیه خودبین

برو ای فقیه تن زن ز حدیث خودستایی

گو واعظ از این شیوهٔخوش منکر من شو

من بر روش هیچ کس انکار ندارم