نه گرفتار بود هر که فغانی دارد

نالهٔ مرغ گرفتار نشانی دارد

راز عشق آن نبود کش به اشارت گویی

سِرِّ این نکتهٔ سربسته بیانی دارد

شدم انگشت نما در همهٔ شهر مگر

[...]

باز از پی خرابی ما از چه می‌رسد

سیلی که صد ره آمد و ما را خراب دید

بگرد هم پی درمان هم لیک

چه تدبیر آید از دیوانه‌ای چند

فزاید کاش آن آهی که هر شب

ازو روشن شود کاشانه‌ای چند

نیاساید دلی یارب کزان هست

[...]

تا دل از دیده فرو ریخت فزون گشت سرشکم

چشمه پیداست که چون پاک شدآبش بفزاید

از حقیقت هیچ کس آگه نشد

هر کسی حرفی ز جایی می‌زند

ما و آن وادی که از گم گشتگی

هر طرف خضری صدایی می‌زند

تیغ ناپیدا و قاتل ناپدید

[...]

نفس را دام هوا داده پی صید جهان

شاهبازی به شکار مگسی داشته‌ایم

غمش به ملک جهان خواجه می‌خرد زمن اما

غمی که بندهٔ آنم بگو چگونه فروشم

پیکان او گذر کند ازسنگ ومن دلی

آورده‌ام که پیش خدنگش سپر کنم

همه آتشم چه ترسم که سرِ عذاب داری

همه رحمتی چه پیچم که چرا گناه دارم

ترو خشک عالمی سوخت ز عشق و سادگی بین

که به پیش برق دستی به سر گیاه دارم

من مست را چه پرسی زخرد که نیست مجمر

[...]

خرد بندی است محکم لیک گاهی

توان با ناتوانی‌ها شکستش

برآن سرچشمه آخر جان سپردیم

که می‌گفتند جان بخشد زلالش

نبودی حاصل عقل ار جنون گشت

چرا دیوانه هرجا عاقلی بود

بی سروپایی ما بین که گدایان ما را

می‌نمایند به مردم که چه بی پا و سرند

نالم به شام هجر و خوشم زانکه عاشقان

شادند ازین که نالهٔ مرغ سحر بود

عشق را چاره محال است و ندانم که چرا

بیشتر جا به دلِ مردم بیچاره کند

باز از همه به حدیث عشق است

صد بار اگر شنیده باشی

باتوام لیک از تو بی خبرم

چون در آیینهٔ چشم بی بصری

دلم جای غم او شد که می‌گفت

نمی‌گنجد محیطی در حبابی

بر هر که بنگرم ز تو کامیش حاصل است

آن را که زنده کرده و آن را که کشته‌ای

از هیچ دیده نیست که خوابی نبرده‌ای

در هیچ سینه نیست که تابی نهشته‌ای

در که گریزم که ز دستت نهم

روی به هر سو بود آن سوی تو