منم اندر خرابات مغان آن رند سرمستی

که نشناسم سر از پایی نه بالادانم از پستی

به دریای فناکن غرقه خود را زانکه زین دریا

اگر رستی هلاکی ور در آن غرق آمدی رستی

پردگیِ عشق ولی پردهٔ آن حسن نبی

عشق سرّی است خفی حسن کمالی است جلی

ذات او عین صفاتست و علو عین دنو

بعد او قرب بود منفصلی متصلی

آن رب مقتدر که بود عشق نام وی

عبد است حسن را بنگر اقتدار حسن

حسن جلی محمد و عشق خفی علی

پنهان عشق جلوه گر از آشکار حسن

با عشق حسن را دو مبین متحد ببین

[...]

ترا چو حسن بتان طراز جلوه دهند

حجاب این منگر گر نظر به آن داری

حقیقتی است نهان کز مجاز گشته عیان

نهان عیان شود ار دیدهٔ عیان داری

اسم اعظم چو ترا نقش نگین دل شد

هیچ پروا مکن از رهزنی راهزنان

دل بود مصر و تماثیل حضوری در وی

یوسفان ملکوتی تنک پیرهنان

قَدْبَدَی مُنْکَشِفاً مُنْجَلِیاً نُوْرُ عَلیّ

مِنْحجابٍ اَحَدِیّ اَبَدِیٍ اَزَلیّ

ز اغیار چو بگسستم با یار بپیوستم

این متصلّی را شد آن منفصلی باعث

از حسن عمل زاهد جنت طلبد از حق

بر قرب خدا ما را شد بی عملی باعث

مقبولی آن حضرت پاکیزگی تن نیست

[...]

رو وام کن ز حضرت حق چشم معتدل

تا بر تو آشکار شود اعتدال دل

نقش دو کون در نظر آید ترا خیال

گردد ترا چو عین حقیقت خیال دل

آن عالمی که حق ملکوتش لقب نهاد

[...]

شد بحر ازل موج زن ازکل جوانب

هر موج از آن مرتبه‌ای شد ز مراتب

آن موج که اوجانب غیب است و شهادت

آن حضرت انسان بود ای صادق طالب

در ذات بود بحرولیکن به صفت موج

[...]

به چشم کم مبین عشاق ما را

در ایشان می نگر اخلاق ما را

کتاب ناطق خالق چو ماییم

نظر کن جزو جزو اوراق ما را

ز مرآت جمال ما عیان بین

[...]

ما غم یار و زاهدان غم خلد

هر دلی طاقت غمی دارد

دل برون می‌رود از پرده، خدا را نفسی

حرف در پرده بگو زان شه بی ستر و لباس

اسم اعظم رقم حق و یداللّه راقم

روح اعظم قلم و لوح دل ما قرطاس

نفس حق چه بود معنی الهام و سروش

[...]

ذات ازلی جلوه گر از حضرت اسما

هر اسم یکی آینه زان چهرهٔ وَضّاح

اسماءالهی متجلی است در اعیان

اعیان به ثبوتی متجلی است در ارواح

ارواح مجرد جبروتی ملکوتی

[...]

دیدن جمال خوب تو خاموشی آورد

یا در رخت ز غیر فراموشی آورد

دهشت فزود فرط تجلی کلیم را

آری جلال حق همه مدهوشی آورد

ریحان زگلستان بدمد خوش عذاریار

[...]

چون مشفق آمد آسمان از هیبت اِنَّا عَرَض

گردید بر دیوانگان حمل امان مفترض

گر باغبان با خبر در باغ می‌کارد شجر

مقصود وی باشد ثمر از خدمت آن شاخ غض

اَلْجَفْنُ بِالْجَفْنِ اِلْتَزَق‌هَا اُبْصُروا کَیفَ افْتَضَح

[...]

شمس حقیقت عیان شد ز حجاب غَطَش

گشت ز خجلت نهان زاهد خفاش وش

مفتی صد تو حجب قشری خالی ز لُب

حامل ثقل کتب چون خرکی بارکش

سینه شده صیقلی هم و غمش منجلی

[...]

عشق چو سیمرغ و دل آمده چون کوه قاف

آن همگی اختفا و این همگی انکشاف

عشق نبود ار غرض از جلوات دو کون

داشت کجا حرف نون رابطه با حرف کاف

کسوت رندی که حق آمده نساج وی

[...]

تویی سبّاح بحر ذات بی حد

شدی قانع به قدر آن مصانع

جَوارُ الْخُنَّس الْکُنَّس چرایی

چرا گاهی مقیمی گاه راجع

چو شمس اندر مجاری مستقر باش

[...]

ره روان ره حق بارکش و مست چو لوک

ما درین ره همه را قافله سالار سلوک

در ره دل قدمی بی نظر ما مگذار

از نبی گوش که الناسُ عَلَی دیْنِ مُلُوْک

عارفان در وسط لجّه، خموشان چون حوت

[...]

جان عرش ذات مستعان، دل عرش جان مستقل

حق‌مستوی‌برعرشِ‌جان،‌جان مستوی برعرش دل

دل‌عرش‌وجان نورجلی،دل عرش وهُوذات علی

ازهوش‌ده جان منجلی، وز جان شده دل معتدل

دل عرش روحانی بود،جان عرش رحمانی بود

[...]