حیف بر آدمی ابله نادان ضعیف

که‌جهولست‌وظلوم است و جزوع است و منوع

هم مگر عین عنایت نظری فرماید

ورنه کس جان نبرد از خطر نفس ملوع

عشق گر مرکز این دور نبودی نشدی

[...]

گر تو خواهی که شوی منسلک سلک خواص

دل مخصوص به دست آر نه لحم مخروط

تا نمیری به ارادت نشوی حیّ ابد

کین سعادت شده با موت ارادت مربوط

چون شدی زندهٔ جاوید ابد می‌گردد

[...]

پروانهٔ جان‌های مقدس همهٔ طائف

معشوق ازل شمع وش افروخته عارض

تا کی طلب رزق ز درگاه خلایق

چون رزق ترا هست خدا باسط و فایض

چند از طلب دنیی و تحصیل ذمائم

[...]

چشمی است دل را درنهان،نورعلیش مردمک

بر چشم دل گشته عیان سرملک، وهم ملک

نازونعم پرورده را ازمن بگو کاین راه را

اشکی بباید چون بقم رخساره‌ای چون اسپرک

نام تو دردیوان عشق آنگاه در ثبت اوفتد

[...]

ره روان ره حق بارکش و مست چو لوک

ما درین ره همه را قافله سالار سلوک

در ره دل قدمی بی نظر ما مگذار

از نبی گوش که الناسُ عَلَی دیْنِ مُلُوْک

عارفان در وسط لجّه، خموشان چون حوت

[...]

ماییم که بنشستیم در کشتی اهل البیت

مَنْوَافَقَنَا اسْتَخْلَصَ مَنْخَالَفَنَا اسْتَغْرَق

از حکمت حقیقی لافی حکیم تا کی

می نوش تا که گردد سرّ حقت مُحقَّق

گر حل عقده کردی در راه عشق مردی

ورنه چه می‌گشاید از حل و عقد زیبق

آرد چو یم قدرت، موج عظیم وسطوت

[...]

چو عز ما بود ازعز سبحان اللّه العزّة

عزیز ما عزیز حق و خوار ماست خوار حق

یداللّه را چو دست قدرت ما آستین باشد

مکن جزکارماکاری که کار ماست کار حق

جلال ماست نار اللّه موقد در جلال ما

[...]

رخسارهٔ ما آینهٔ حضرت مطلق

آیینهٔ ما جلوه گه ذات محقق

طیفور ز ما قایل ما أَعْظَمَ شَأْنِی

منصور ز ما ناطق اسرار اناالحق

با حضرت عشقیم و ز عقلیم منزه

[...]

از آن ساخت آیینه کایینه باشد

هر آیینه باطبع خوبان موافق

به هر آینه دید رخسار خود را

ز هر آینه جلوه‌ای کرد لایق

وجود حقیقی چو خورشید اعظم

شده منبسط نور او بر حقایق

حقایق چو آیینه‌ها و نمایان

ز هر آینه حسن معشوق و عاشق

کنه اوصاف کمالات علی مشتاق

کس ندانست بجز ذات علی مشتاق

ز ذات حضرت سیمرغ باخبر کس نیست

عیان به خلق ز سیمرغ نیست جز اوصاف

علیم نیست به عالم کسی زمنطق طیر

به غیر ذات سلیمان کامل الاعطاف

غرض ز قصّهٔ سیمرغ سرِّ عشق بود

[...]

سیر فلک از ماست ولی جمله سکونیم

نطق ملک از ماست ولی جمله سکوتیم

شافعان گناه خلق ولیک

خویشتن غرق لُجهٔ گنهیم

از آدم معنی ز چه رو، روی بتابیم

آدم پدر ماست نه حیوان نه جمادیم

بر در میکد ه رندان قلندر ماییم

که ستانیم و دهیم افسر شاهان عظام

قطب وقتیم و به عبدیت ما مشغولند

همه اوتاد عظام و همه ابدال کرام

گیسوی یار نازنین شد عُرْوَةُ لاتَنْفَصِمْ

دل‌ها به آن حبل المتین مستمسک‌اند و معتصم

بود فضل و هنر اینجا اصول عشق دانستن

هنراینجاهمه‌عیب است و فضل اینجا همه باطل

جان عرش ذات مستعان، دل عرش جان مستقل

حق‌مستوی‌برعرشِ‌جان،‌جان مستوی برعرش دل

دل‌عرش‌وجان نورجلی،دل عرش وهُوذات علی

ازهوش‌ده جان منجلی، وز جان شده دل معتدل

دل عرش روحانی بود،جان عرش رحمانی بود

[...]