هر چند پنهان می‌کنم در سینهٔ خود راز را

گوید که من تنگ آمدم برکش زدل آواز را

سی سال دم ز سبحه زدی بسته تر شدی

یک جرعه نوش کن که ز بندت رها کنم

گه عرش خدا گویی و گه سوی سماپویی

آنها که تو می‌جویی بر روی زمین باشد

گر باده خرابت کرد هم باده کند آباد

این خانه خرابان را تعمیر چنین باشد

با هم نفس ناجنس یک دم نتوان بودن

[...]

در کوه طور جذوهٔ ناری پدید شد

وندر درون سینهٔ عشاق کوه نار

جایی که مشعل فلکی پی به او نبرد

محوی چراغ عقل در این ره خموش کن

تا توانی شو فنا هستی مکن گر رهروی

نکتهٔ کم لفظ گفتم معنیش بسیار بود

ای برادرعرش و فرش و مهر و مه را نیست جان

یوزش درگاه هوش حضرت انسان کنند

منم آن رند پاک از کفر و دینی

که عِنْدَالکَشْفِ مازِدْتُ یَقینی

ندیده دیده‌ای در هیچ دوری

چو من دیوانهٔ عقل آفرینی

مشو غافل ز بالادستی چرخ

[...]

چون ناقةاللّه از درون آورد بیرون شقشقه

عشاق مست ذوفنون رستند خوش از تفرقه

از بادهٔ ما جرعه‌ای، گر عارف و زاهد خورد

آن را فزاید معرفت، این را فزاید زندقه

گیسوی یار نازنین شد عُرْوَةُ لاتَنْفَصِمْ

دل‌ها به آن حبل المتین مستمسک‌اند و معتصم

حسن ما معروف شد زان رو که ما

سِرّ کُنْتُ کَنْز در دل داشتیم

طاقت دیدار ما کس را نبود

برقع از گیسو به رخ بگذاشتیم

چشم آلوده ز ما عیب ببیند ورنه

دامن همت ما هست ز هر تهمت پاک

صدف از لجه نصیبش همه ذوق است وحیات

کشف از دجله نصابش همه خوفست و هلاک

بس قدم‌های عزیمت که درین ره لغزند

[...]

چو عز ما بود ازعز سبحان اللّه العزّة

عزیز ما عزیز حق و خوار ماست خوار حق

یداللّه را چو دست قدرت ما آستین باشد

مکن جزکارماکاری که کار ماست کار حق

جلال ماست نار اللّه موقد در جلال ما

[...]

ز ذات حضرت سیمرغ باخبر کس نیست

عیان به خلق ز سیمرغ نیست جز اوصاف

علیم نیست به عالم کسی زمنطق طیر

به غیر ذات سلیمان کامل الاعطاف

غرض ز قصّهٔ سیمرغ سرِّ عشق بود

[...]

پای تا سر همگی مظهر جبریل شود

نوشد از ساغر مشتاقِ علی گر ابلیس

خورشید حقیقت الحقایق

اقسام حقایقش مطالع

اعیان چو مطالع و مشارق

اسما چو شوارق و طوالع

اسما چو شواهد و سواقی

[...]

پروانهٔ جان‌های مقدس همهٔ طائف

معشوق ازل شمع وش افروخته عارض

تا کی طلب رزق ز درگاه خلایق

چون رزق ترا هست خدا باسط و فایض

چند از طلب دنیی و تحصیل ذمائم

[...]

در راه عشق آن صنم هر گه ترا آید حرج

در صبر ثابت کن قدم کالصَّبْرُ مفتاحُ الفرج

یکدم میاسا از طلب زان رو که مَنْجَدَّ وَجَدْ

می‌زن در دل با ادب زیرا که مَنْلَجَّ وَلَج

ربانی باهوش شو با حاضران خاموش شو

[...]

ما خرقهٔ سالوسی و درّاعهٔ پرهیز

دادیم و گرفتیم عوض ساغر لبریز

اندر طلب ملک جهان حرص تو تا چند

کین حرص دریده شکم خسرو پرویز

دل بود اینکه به گوش آیدم از وی سخنی

یا که از دیر صدای جرسی می‌آید

زاهدی رو به سوی میکدهٔ ما آورد

یا به سر منزل عنقا مگسی می‌آید

خوان احسان ولی نعمت ما هر که بدید

[...]