قومی ترا زخلوت و عزلت طلب کنند

تو شور شهر و فتنهٔ بازار بوده‌ای

پرسش چه می‌کنی ز خطا و ثواب ما

چون هرچه کرده‌ایم خبردار بوده‌ای

نظر گردد حجاب آنجا که من دیدار می‌بینم

نهان از چشم ظاهربین تماشای دگر دارد

ما را به صد افسانه در خواب چو می‌کردی

از بهرچه می‌کردی بیدار ز خواب اول

نیازارم ز خود هرگز دلی را

که می‌ترسم در آن جای تو باشد

هر کسی از تو نشانی به گمان می‌گوید

کس ندیدم که در بزم تو محرم باشد

سرو سامان سخن گفتن این جمعم نیست

پهلوی من بنشانید پریشانی چند

هیچ کس نامهٔ سر بستهٔ ما فهم نکرد

نه همین خاتمه‌اش نیست که عنوانش نیست

تا یک دلت قبول کند قرب حق مجو

سرمایهٔ قبول در انکار عالمی است

بر چهرهٔ حقیقت اگر مانده پرده‌ای

جرم نگاه دیدهٔ صورت پرست ماست

شهود بت ز پراکندگیم باز آورد

دلیل راه حقیقت برهمنی است مرا

از هیچ کس بجز دو زبانی ندیده‌ام

خلق زمانه را همه گویی زبان یکی است

دور و دراز شد سفر بی خودی مرا

گویا به بوی زلف تو از هوش رفته‌ام

ذوق وصلی که عاشقان تراست

همه آسایش جهان ارزد

چون خیال تو ز پیش نظر من نرود

شرم دارم که شکایت کنم از تنهایی

چنان ازپا فکند امروزم ازرفتار وقامت هم

که فردا برنخیزم بلکه فردای قیامت هم

از آن تنهایی و ملک غریبی شد هوس ما را

که روزی چند نشناسیم ما کس را و کس ما را

محمدؐعربی آفتاب هر دوسرا

کسی که خاک درش نیست خاک بر سر او

شنیده‌ام که تکلم نمود همچو مسیح

به این حدیث لب لعل روح پرور او

که من مدینهٔ علمم علی در است مرا

[...]

هرکه از روی ارادت پا نهد در راه عشق

عالمی پیش آمدش کز هر دو عالم بگذرد

ای که می‌پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست

منزل او در دل است اما ندانم دل کجاست

در دل بی خبران جز غم عالم غم نیست

وز غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست

بگو یک ره کجاجویم ترا مُردم ازین حیرت

که هر جانب نهادم گوش آواز تو می‌آید

مجنون چو خویش را همه لیلی خیال کرد

از غیرت همین به کسی آشنا نشد