هر کسی از تو نشانی به گمان می‌گوید

کس ندیدم که در بزم تو محرم باشد

شهود بت ز پراکندگیم باز آورد

دلیل راه حقیقت برهمنی است مرا

بگو منصور از زندان اناالحق گو برون آید

که دین عشق ظاهرگشت و باطل کردمذهب‌ها

به اندک التفاتی زنده دارد آفرینش را

اگرنازی کند در دم فرو ریزند قالب‌ها

نظر گردد حجاب آنجا که من دیدار می‌بینم

نهان از چشم ظاهربین تماشای دگر دارد

هیچ کس نامهٔ سر بستهٔ ما فهم نکرد

نه همین خاتمه‌اش نیست که عنوانش نیست

بر چهرهٔ حقیقت اگر مانده پرده‌ای

جرم نگاه دیدهٔ صورت پرست ماست

نیازارم ز خود هرگز دلی را

که می‌ترسم در آن جای تو باشد

از هیچ کس بجز دو زبانی ندیده‌ام

خلق زمانه را همه گویی زبان یکی است

دور و دراز شد سفر بی خودی مرا

گویا به بوی زلف تو از هوش رفته‌ام

ذوق وصلی که عاشقان تراست

همه آسایش جهان ارزد

چون خیال تو ز پیش نظر من نرود

شرم دارم که شکایت کنم از تنهایی

از آن تنهایی و ملک غریبی شد هوس ما را

که روزی چند نشناسیم ما کس را و کس ما را

در دل بی خبران جز غم عالم غم نیست

وز غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست

هرکه از روی ارادت پا نهد در راه عشق

عالمی پیش آمدش کز هر دو عالم بگذرد

ای که می‌پرسی ز من کان ماه را منزل کجاست

منزل او در دل است اما ندانم دل کجاست

چنان ازپا فکند امروزم ازرفتار وقامت هم

که فردا برنخیزم بلکه فردای قیامت هم

محمدؐعربی آفتاب هر دوسرا

کسی که خاک درش نیست خاک بر سر او

شنیده‌ام که تکلم نمود همچو مسیح

به این حدیث لب لعل روح پرور او

که من مدینهٔ علمم علی در است مرا

[...]

بگو یک ره کجاجویم ترا مُردم ازین حیرت

که هر جانب نهادم گوش آواز تو می‌آید

عاشق آن است که غمگین زید و شاد بمیرد

تا دم مرگ بود بنده و آزاد بمیرد

گفتی که بگو مشکل خود تا بگشایم

گفتن نتوانم به کسی مشکلم این است

مجنون چو خویش را همه لیلی خیال کرد

از غیرت همین به کسی آشنا نشد

به گدایِ در دوست که منظور من است

شاهی هر دو جهان مختصری خواهد بود

ای خوش آن دل که شد ازناوک چشمی بسمل

کز پی ناوک خوبان نظری خواهد بود

زاهد این خرقهٔ سالوس به یک سو افکن

[...]