ای که از بادیهٔ عشق خبر می‌پرسی

پای بردار که کونین دو گامست اینجا

گویند همرهان طریقت که ای رفیق

آگاه شو که قافله ناگاه می‌زنند

غافل نیم ز راه ولی آه چاره چیست

زین رهزنان که بر دل آگاه می‌زنند

زاهد سخن ز مشرب توحید می‌کنی

تحقیق کرده‌ایم که تقلید می‌کنی

تا خود کدام نقش ازین پرده رو دهد

ماییم و عشق با در و دیوار باختن

خوش آن کسی که زعالم به آرزوی تورفت

به جستجوی تو آمد به گفتگویِ تو رفت

پای به بالا منه که پایه بلند است

دم ز تقرب مزن که شاه غیور است

هر که بنشست به راحت ز سر دل برخاست

وانکه افتاده درین بادیه مشکل برخاست

مپرس ره که ز سرهای رهروان حرم

نشانه‌هاست که منزل به منزل افتاده است

چشم گهرشناس نداری چه گویمت

کاین نه صدف چگونه ز یکدانه پر شده است

در دلِ ما هوسِ وصل کسی افتاده است

که ازو در دلِ هر کس هوسی افتاده است

گلی که یک ورقش آبروی نُه چمن است

نشان خاتمِ سلطان دین ابوالحسن است

از فریب نفس نتوان خامهٔ نقاش دید

ورنه در این سقف رنگین جز یکی در کار نیست

آنکه این نامهٔ سربسته نوشته است نخست

گرهی سخت به سررشتهٔ مضمون زده است

شمعی که آورد به زبان فیضِ نورِ خود

گر آتشِ خلیل فروزد فسرده به

آبی بر آتشِ دل ما هیچ کس نزد

چندان که پیش محرم و بیگانه سوختیم

آن رهروان که رو به درِ دل نهاده‌اند

بی رنجِ راه رخت به منزل نهاده‌اند

درماندهٔ صلاح و فسادیم الحذر

زین رسم‌ها که مردمِ عاقل نهاده‌اند

آن آتشی که از شجرِ طور شد بلند

منکر مشو که از در و دیوار دیده‌اند

قسمت نگر که کشتهٔ شمشیر عشق یافت

عمری که زندگان به دعا آرزو کنند

مشکل حکایتی است که هر ذرّه عین اوست

اما نمی‌توان که اشارت بدو کنند

اصل این ذرّهٔ سرگشته هم از خورشید است

هم بدان اصل محال است که راجع نشود