وصل تو گنجی است هم پنهان ز خود

هرکه گوید یافتم دیوانه‌ایست

بر ما چو وجود نیست ما را

چندان غم و رنج بی کران چیست

چون هست یقین که نیست جز تو

آوازهٔ این همه گمان چیست

عشق بستان و خویشتن بفروش

که نکوتر ازین تجارت نیست

پر شد از دوست هر دو کون ولیک

سوی او زهرهٔ اشارت نیست

بوالعجب دردیست درد عشق جانان کاندرو

دردم افزون می‌شود چندانکه درمان می‌کنم

برگذر ای دل غافل که جهان درگذر است

خود همه کارجهان رنج دل و دردسر است

خاکساری که به خواری به جهان ننگرد او

بر سرش خاک که از خاک بسی خوارتر است

جملهٔ زیر زمین گر به حقیقت نگری

[...]

وقت‌کوچ‌است الرحیل ای دل ازین جای خراب

تا ز حضرت سوی جانت ارجعی آید خطاب

گر چنان گردی جدا از خود که باید شد جدا

ذرّه‌ای گردد به پیش نور جانت آفتاب

تو چنان دانی که هستی با بزرگان هم عنان

[...]

چون کس نیافت از دهن تنگِ او خبر

هر بی خبر چگونه خبر زان دهان دهد

بیگانه شدم ز هر دو عالم

وآگه نه که آشنایِ من کیست

دلا گر عاشقی از عشق بگذر

که تامشغول عشقی عشق بند است

اگردر عشق از عشقت خبر نیست

ترا این عشق عشق سودمند است

هر آن مستی که بشناسد سر از پا

[...]

چون ردّ و قبولِ همه در پردهٔ غیب است

زنهار کسی را نکنی عیب که عیب است

خاک دل آن روز که می‌بیختند

شبنمی از عشق بر او ریختند

دل که بدان رشحه غم اندود شد

بود کبابی که نمک سود شد

چرخ، فانوس خیال و عالمی حیران درو

مردمان چون صورت فانوس سرگردان در او

آنچه ما زان جان و جانان دیده ودانسته‌ایم

بهر گفتن نیست بهر دیدن و دانستن است

مقیم کوی فنا بودنم از آن هوس است

که با تو شرکتِ من دروجود بی ادبی است

هر سحرگه بر درت سر می‌زنم

بر طریق دوستان در می‌زنم

همچو مرغ نیم بسمل پیشِ تو

در میان خاک و خون پر می‌زنم

نیست ممکن که به یک شهر دو سلطان باشد

در دل هر که غم اوست غم عالم نیست

در چشم کسی که صاحب عرفان است

واجب ظاهر به صورت امکان است

زان گونه که حرف و صوت خیزد ز نفس

پیدایی ما از نفس رحمان است

اثر از هستیم نگذاشت فکر آتشین خویی

زسامانم چه می‌پرسی سری مانده است و زانویی

با آنکه پاره کردیم زنجیر عقل صد بار

زان زلف می‌توان بست ما را به تار مویی

یار در چشم و دیدنش مشکل

راه نزدیک و طی شدن دشوار

درد ما را چاره درد دیگر است

چون خمار می که از می می‌رود