رخ مپوش از من سرت گردم که چون شمع سحر

در بساط چشم حیرانم نگاهی بیش نیست

مردم از هجر و همان در پی آزار منست

که درین شهر به بی‌رحمی دلدار منست؟

بنگر که یار خاطر ما شاد می‌کند

با غیر هم‌نشین و مرا یاد می‌کند

تو که خفته‌ای به راحت دل تو خبر ندارد

که شب دراز هجران ز قفا سحر ندارد

دلبر آن به که به آزار دلم شاد کند

کعبه ویران کند و بتکده آباد کند

در لجه‌ای که هیچ نشان از کران نبود

در گل نشست کشتی ما و گران نبود

نگفتم غنچه دل هرگزم خندان نخواهد شد

گلی کافسرد اگر خندان شود چندان نخواهد شد

به این ذوق گرفتاری که من دارم زهی حسرت

که صیاد از کمین رفت و نیفتادیم در دامش

گر سلیمان بگذارد به سرم افسر خویش

کو دماغی که برآرم ز گریبان سر خویش

می‌چکدم ز دیده خون وعده وصل یار کو؟

می‌تپدم به سینه دل طاقت انتظار کو؟

چیست مرا نام، سگ کوی تو

طوق من از حلقه گیسوی تو

چشم یک شهر شد از سوختن ما روشن

سرمه را قدر شکستیم ز خاکستر خویش

فریاد که غیرت نگذارد که چو فرهاد

از بهر تسلی بتی از سنگ برآریم

آمد سپه بهار و شد لشکر دی

بر شاخ نگر شکوفه چون افسر کی

دل خوش شودت ز مشکل ما

مشکل ز تو خوش شود دل ما

دل من دشمن من کرد به من جانان را

خون شود دل که نهادم به سر دل جان را

دلم می‌خواست بینم صورت او بی‌نقاب اما

به آن صورت که دل می‌خواستش دیدم به خواب اما

از دیروزم بتر امروز از دیشب بتر امشب

چه خواهم کرد فردا گر بمانم تا سحر امشب

روزگاری بود امیدم که یارم می‌کشد

وه که اکنون حسرت آن روزگارم می‌کشد

جور کن کز بازوی پرزور و طبع پرغرور

ایزدت بیهوده اسباب جهان کاری نکرد