پیکچی امرد که خوی شمع و خوی او یکیست

پیش چشم عشقبازان پشت و روی او یکیست

دوش کردم با نگار محتسب از دور هشت

ذره را بگرفت در دست و برهنه کرد پشت

آن نگار محتسب را دوش دیدم مست خواب

خانه خود بردم و تا روز کردم احتساب

آن نگار قصه خوان تا کرده چادر معرکه

عاشقان را صحبت او کرده پا در معرکه

دلبر تربز فروشم رو به هر سو می کند

چون دچارش می شوم تربزچه را رو می کند

شوخ نقاره چی را بردم شبی به خانه

از ذوق می زدم من تا روز شادیانه

ماهی پز امردی را بردم به صبحگاهی

در خانه وا نمودم تا پشت گاو ماهی

دلبر ماهی پزم باشد به رخ چون آفتاب

ماهی خود را درون دیگ او کردم کباب

شوخ ماهی گیر باشد دلربای شوخ و شنگ

خانه من آمد و افتاد در کام نهنگ

آن شیخ زاده امرد با من نمی شود یار

با علت مشایخ آخر شود گرفتار

بت قالب تراش سیم غبغب

تو را شد خویش را درویش قالب

شوخ عینک ساز را دایم بود در عین چشم

لیک باشد از برای عشقبازان چار چشم

گفتمش با ماه چلپک پز ز غم لب می گزم

گفت بنشین بهر روح پیر چلپک می پزم

باغبان امرد به باغش خویش را انداختم

ریختم از دیده خود اشک و شبنم ساختم

خشت ریز امرد که زو خاک وجودم بیختم

رفتم و نم کردم و در قالب او ریختم

دلبر نجار با من آیت الکرسی بخواند

بر دکان خویش مارا برد و بر کرسی نشاند

آرد بیز امرد به مژگان عاشقان را کارد زد

دست سوی ایلکش بردم به چشم آرد زد

دلبر سوهانگر من خویش را پابست کرد

زین هنر خود را به پیش عاشقان سرپست کرد

نان پز امرد که باشد نرم مانند خمیر

بر تنورش می توان چسبید همچون خوی گیر

شوخ زواله تاب مرا آب داد و رفت

بر دامنش چو دست زدم تاب داد و رفت

نانی که در تنور فراموش مانده بود

بر عاشقان سوخته در خواب داد و رفت