دوش رفتم خرمن آن شوخ دهقان روفتم

جمع کردم خاطر خود را و آنگه کوفتم

ماشکار امرد بود چون سرو سبز و خوش ادا

عاشقان را ساخته سودای خالش پیش پا

با جواری کار شوخی گفتمش حرفی بد زد

سر به پیش افگند و از شرمندگی بالا نکرد

جوفروش امرد که باشد دلبر عالیجناب

داده های خویش را با من کند جوجو حساب

شوخ ارزن کار هر دم قد خود ته می کند

بر زمین گر ارزنی را یافت پر مه می کند

گفتمش با ماه گندم کار با من دار گوش

بوده در عهد خود گندم نمای جوفروش

گفتمش با خواجه زاده از غمت هستم ملول

پیرخواهی شد اگر سازی نیاز من قبول

با آن بت کمانگر تیری به کف رسیدم

در خانه کمانش انداختم کشیدم

دوش از وصل کمانگر امردی کردم حضور

گوش او بگرفتم و در خانه آوردم به زور

کاردگر امرد که چون او نیست در شهر اوستاد

خانه من آمد امشب کارد زیر سر نهاد

آن کاردگر چو آتش هر دم پی ستیز است

پرداز چرخ و تیغش از بس که تند و تیز است

کهله بر امرد که دست خویش می سازد علم

می کند سر پنجه ناخن دراز آن را قلم

گرچه با من آن نگار تسمه گر هم مکتب است

کرده هایش بی ته است و گفته هایش قالب است

مه کلوته فروشم که هست زیب چمن

کلوته وار رقیبان اوست دستک زن

گفتم به شوخ مسئله گو ای پری لقا

افتاده است مسئله مشکلی مرا

شیرپز امرد که آمد از دهانش بوی شیر

عاشقان را شد ز سودایش رگ و پی جوی شیر

وقت خفتن ساختم شوخ مؤذن را دعا

قامت خود راست کرد و گفت در مسجد درا

با مه ملا امامم دوش کردم اقتدا

در قفایش سجده با شکر آوردم بجا

دلبر ملا امامم جای در محراب کرد

عاشقان را در قفای خویش برد و خواب کرد

دلبر صوفی به ذکر خود مرا دلریش کرد

عاشقان را توبه ها داد و مرید خویش کرد