شوخ انگشتی که بازار از رخش افروخته

خورجینش پر بود از کنده نیم سوخته

آشپز امرد بود استاد در علم معاش

هر کجا سر می نهد دم می زند از آب و آش

خدمت آن آشپز سازند مردم در تلاش

پادشاه وقت باشد هر که دارد دیگ آش

آشپز امرد دلم باشد کباب هوش او

عاشقان را برده از جا دیگ بی سرپوش او

باشد آن شوخ کبابی دلبر عالیجناب

روز و شب باشد تنور او پر از سیخ کباب

آن کبابی گرم بازار است دارد اضطراب

می کند با روغن خود عشقبازان را کباب

کیسه دوز امرد که باشد کیسه او پر ز در

در میان کیسه دوزان نیست چون او کیسه پر

خیمه دوز امرد که دارد آسمان را سرنگون

خیمه بر پا کی شود تا خود نسازد پاستون

دلبر فصاد من هرگه که گردد در غضب

خون مردم ریزد و هم خونبها سازد طلب

گفتمش با ماه طنبوری چرایی کوبکو

گفت آهنگ مخالف شد سخن در پرده گو

شوخ طنبوری شبی با من ترنم کرد و رفت

خانه من آمد و آهنگ را گم کرد و رفت

با مه زهتاب خود گفتم منم وصاف تو

گفت کندی روده های من زهی انصاف تو

دلبر صابون پز من کرد سودا را درست

خانه من آمد و از آشنایی دست شست

شوخ صابون پز که می گویند باشد تند خو

جامه خود بارها شستیم با صابون او

بامه صابون پز امشب گفتگو انگیختم

رفتم و در دیگ او تیزاب خود را ریختم

مه صابون‌فروشم دایما اشخار می‌جوید

به او هرکس که سودا کرد از پل دست می‌شوید

دلبر صابون فروشم دل بود حیران او

پاکدامانی ندیدم بر در دکان او

بهله دوز امرد که باشد کیسه او پر ز مشک

بر میانش گر رسد دستم شود چون بهله خشک

دلبر اسپند سوزم آتشم را کرد تیز

تا کنم در خدمت او پیش مردم جست و خیز

گفتمش با دیگ ریز امرد بود حالت خلیل

گفت چون موساست در فرمان من دریای نیل

از غم آن شوخ کپانی فغان دارم چو سنج

کرده سوداهای او ریش مرا ماش و برنج

کهنه دوز امرد که دارد دایما کارش برار

هر که دید از دور او را گفت هست این کهنه کار