نگار دنبه فروشم خراب کرد مرا

به دنبه نمکینش کباب کرد مرا

دلبر قصاب آمد جا به دکان کرد و رفت

دنبه خود را به سیخ ما نمایان کرد و رفت

دلبر قصاب را خونریز عالم یافتم

خانه خود بردم امشب سنگ او کم یافتم

دلبر مسگر چو جای خود به دوکان می کند

هر که را بیند مس خود را نمایان می کند

میدرآید در درون دیگ دامن برزده

آتشم را تیز بالبهای دامان می کند

دلبر مسگر به کف کفگیر روی از من بتافت

گفتم ای پیمان شکن یغلاغوی تو دست یافت

از غم آن جامه باف امروز خواهم شد هلاک

همچو ابریشم خرابم همچو ماکو سینه چاک

بر دکانش خویش را چون پار سنگ آویختم

از زبان شانه اش آمد صدا ما را چه باک

جامه باف امرد که باشد رشک ماه و آفتاب

می کند با عاشقان خویش در یک جامه خواب

دلبر دستارباف من بود مه پیکری

نیست چون دیوانگان او را به دستاری سری

کجاست آن پسر جامه باف خانه او

که تار و پود مرا کند اصول شانه او

جامه باف امرد خط رخسار خود را شانه کرد

عشقبازان را اصول شانه اش دیوانه کرد

جامه باف امرد که باشد دلربای شوخ و شنگ

خانه من آمد و شد در بر من جامه تنگ

جامه باف امرد بود دیوانه او بی حساب

می کند با عشقبازان کار در یک جامه خواب

آن بت سیرابه پز آید ز دیگش بوی مشک

از غم او پاچه ها باریک و سرها گشته خشک

کله پز امرد پسر بسیار سودا کرد و رفت

در میان پاچه خود آمد و جا کرد و رفت

بعد از این در خدمت آن کفشدوزم چون درفش

بر دکانش قرمه ام بر آستانش نعل کفش

دست بر دامان شوخ کفشدوز امشب زدم

کفش او را خانه خود بردم و قالب زدم

شوخ سلاخم به ظاهر دوست می گیرد مرا

خون من می ریزد و در پوست می گیرد مرا

شسته گر امرد که باشد زیر دستش بحر و بر

حکم او جاریست چون آب روان در خشک و تر

بهر شستشو شو اگر پا بر لب دریا نهد

کاسه خود را صدف پر سازد از آب گهر

رخت خون آلود خود را بهر شستن تا برم

[...]

شسته گر امرد که رفتارش بود آب روان

عاشقانش چون لب دریا همه تردامنان

با نگار شسته گر گفتم تویی دریای مشک

گفت رو رو پیش من قدری ندارد دست خشک