بیچارگان، بآه شهان را زبون کنند

این تند بادها، چه علمها نگون کنند

این بساطی که فرو چیده‌ای از ساده‌دلی

آن قدر نیست که نقش تو در آن بنشیند

بآب تیغ تو، آب حیات میگویند

نگاه کن که چها از برات میگویند؟!

به پیش لعل لبت، وصف جان به شیرینی

چنان بود که گیا را نبات میگویند!

آب میگردد بدور لعل او از دود خط

یاد آن روزی که حلوای لبش بی دود بود؟!

از خود برآ که جان گرفتار در بدن

دست هنرور است که در آستین بود

رفتم از خود، خویشتن را بس که دزدیدم به خود

رشته عمرم گسست، از بس که پیچیدم به خود

تا زنده است عاشق از اینجا نمی‌رود

گر سر رود ز کوی تواش پا نمی‌رود

بی‌تو، دانی روز من در کنج غم چون می‌رود؟

خنده می‌آید به حالم، گریه بیرون می‌رود!

گر تویی لیلی، ز حسنت کوهها دریا شود

ور منم مجنون، ز شورم شهرها صحرا شود

اگر به دشت خرامد، سراب آب شود

اگر به باغ کند روی، گل گلاب شود

ز گرم رویی حسن تو، سخت میترسم

که رفته رفته جمال تو آفتاب شود

نظر، ز سیر رخت، چشمه حیات شود

دل، از خیال لبت، شیشه نبات شود

از نهال سرکشی، بی عزتی حاصل شود

چون کند حاصل ترقی، قیمتش نازل شود

از غمش دود نفسها، دسته سنبل شود

از رخش مد نظرها، رشک شاخ گل شود!

طرفه شهدی است خموشی، که ز شیرینی آن

چسبدم بسکه بهم لب، بسخن وا نشود!

گر پرتو جمال تو افتد بروی آب

از حیرت تو موج چو نقش نگین شود

ز رخ چو بند نقابی ترا گشاده شود

ز رنگ شرم تو آیینه جام باده شود

سربلندان، مال صرف زیردستان میکنند

هرچه کوه از ابر میگیرد، بصحرا میدهد!

ز غفلت، مردمان را پند گفتن خوش نمیآید

چو مست خواب را بیدار کردن خوش نمیآید