ز بی حقیقتی از هم چنان گریزانند

که جز نمک نتواند گرفت یاران را

ز بسکه راستییی در جهان نمی بینم

براه هم نتوانم سپرد دشمن را

کنی گر آشنای درد جهان غفلت آیین را

به چشمت چون نمک بر زخم سازد خواب شیرین را

ره عشق است، با این عزمهای سست نتواند شد

که بر آتش زدن نبود میسر پای چوبین را

تا شود آگاه از احوال هر نزدیک و دور

بر فراز تخت از آن جا داده ایزد شاه را

عشق میگردد دوا زخم دل غم پیشه را

مومیایی میشود آتش، شکست شیشه را

گرمی بد گوهران، چندان ندارد اعتبار

سنگ آتش میدهد اول گداز شیشه را

پنبه سان شکستی چوب نرمی پیشه را

نیست سنگی سخت تر از سختی خود شیشه را

لازم است آزاده را از سر به پیشان احتیاط

بید میلرزد بخود، هرگاه بیند تیشه را

دیدن خلق جهان از بس کدورت آور است

زنگ از این روها گواراتر بود آیینه را

روشن نشود چون شرر از سنگ چراغت

تا دست به دامن نزنی سوخته‌ای را!

چون نلرزد بر سر دستش، دل ناشاد ما؟

بهله از خون شکاری میکند صیاد ما!

نیست کالایی کز آن خالی بود دامان ما

جز روایی، هر چه خواهی هست در دکان ما

کرده ما را ناتوان از بس غم جانان ما

با عصای نی مگر خیزد ز جا افغان ما

میگدازد ز آفتاب مرگ، برف زندگی

قطره ها باشد کز آن یک یک چکد دندان ما

مساز رو ترش از پندهای دلشکن ما

گلاب باد غرور است،تلخی سخن ما

ورق مشق شد از یاد خطت سینه ما

طبق لعل شد از عکس تو آیینه ما

گشت یکشب در میان، وصل بت رعنای ما

کربلایی شد پلاس تیره‌بختی‌های ما!

پر از عیش و طرب گردد ز یاد دوست محفل‌ها

که غم را پیش او، حد نشستن نیست در دل‌ها

به تنگ آمد دل، از خودسازی این باغ و بستان‌ها

دگر دست من است و، دامن پاک بیابان‌ها

تو چشم روزگاری و، از هر کناره‌ای

مژگان‌صفت به گرد تو حیران نگاه‌ها