کجاست مشت زری تا چو گل به باد دهیم

گهر کجاست که ریزش به ابر یاد دهیم

دل را ز زلف آن بت پرفن گرفته ام

این سنگ را ز چنگ فلاخن گرفته ام

از بس که بی گمان به در دل رسیده ام

باور نمی کنم که به منزل رسیده ام

جان دگر ز بوسه دلدار یافتم

عمر دوباره از دو لب یار یافتم

از جلوه ات ز هوش من زار می روم

چندان که می روی تو من از کار می روم

ما در جهان قرار اقامت نداده ایم

چون سرو سالهاست به یک پا ستاده ایم

ز اهل کرم به هند کسی را ندیده ایم

از طوطیان کریم کریمی شنیده ایم!

پیوسته ما ز فکر دو عالم مشوشیم

ما از دو خانه همچو کمان در کشاکشیم

ما آبروی فقر به گوهر نمی دهیم

سد رمق به ملک سکندر نمی دهیم

طرفی ز نهال قد آن شوخ نبستم

در سایه نخلی که نشاندم ننشستم

از دل نبرد زنگ الم باد بهارم

چون گرد یتیمی است زمین گیر غبارم

ما از لب خامش ز سخن داد گرفتیم

با شیشه سربسته پریزاد گرفتیم

ما همچو شرر تلخی غربت نکشیدیم

در نقطه آغاز به انجام رسیدیم

یک دم که به کف باده گلرنگ نداریم

بر چهره چو مینای تهی، رنگ نداریم

ز تن عضوی بود دلهای خودکام

که رنگ برگ دارد میوه خام

روی خوبت زنگ خودبینی زدود از گل‌رخان

کار صیقل کرد این آیینه با آهن‌دلان

حلقه هر در مشو با قامت همچون کمان

تا نگردی تیرباران ملامت را نشان

نوش‌ها درج است در نیش عتاب‌آلودگان

پشه دارد حق بیداری به خواب‌آلودگان

عیب دنیا را نمی‌بینند کوته‌دیدگان

گرچه بی‌پرده است در چشم نظر پوشیدگان

دل چو روشن گشت در غمخانه دنیا ممان

خرمن خود را چو کردی پاک در صحرا ممان