هر که را از سایلان ناشاد می سازد بخیل

در حقیقت بنده ای آزاد می سازد بخیل

هر که از لاغری انگشت نما شد چو هلال

چون مه بدر رسد زود به معراج کمال

تن گران و جان نزار و دل کباب است از طعام

غفلت از خواب است و خواب از آب و آب است از طعام

لازم یکدیگر افتاده است ناکامی و کام

بیشتر از فصل ها در فصل گل باشد زکام

حرص کرد از دعوی فقر و فنا شرمنده ام

بخیه از دندان سگ دارد لباس ژنده ام

می چکد چون شمع آتش از زبان خامه ام

می کشد بر سیخ مرغ نامه بر را نامه ام

اشک خونین بس که زد جوش از دل دیوانه‌ام

چون نگین هموار شد با فرش، سقف خانه‌ام

ناز آن لبها ز خط از قدردانی می کشم

از سیاهی ناز آب زندگانی می کشم

گرچه در راه سخن کرده است از سر پا قلم

سرنیارد کرد از خجلت همان بالا قلم

از خموشی ما ز دست هرزه نالان رسته ایم

ما در منزل به روی خود ز بیرون بسته ایم

ما به رنجش اکتفا از تندخویان کرده ایم

ما به پشت کار صلح از زشت رویان کرده ایم

غم به آه از سینه افگار برمی آوریم

ما به نیش عقرب از دل خار برمی آوریم

چند دل ز اندیشه بیش و کم روزی خوریم؟

دیگران روزی خورند و ما غم روزی خوریم

بر زمین خط از خیال سرو قدی می کشیم

اول مشق جنون ماست، مدی می کشیم

کجا شور قیامت تلخ سازد خواب شیرینم؟

که پای سیل می‌آید به سنگ از خواب سنگینم

ما نه امروز ز گلگشت چمن سیر شدیم

غنچه بودیم درین باغ که دلگیر شدیم

چنان که جمله عبادات از وضوست تمام

وجود آدم خاکی به آبروست تمام

نجست ناوک آهی درست از شستم

به غبغب هدفی آشنا نشد دستم

مرا که هست میسر سبو به دوش کشم

چرا کباده خمیازه تا به گوش کشم؟

به دست چون شکن زلف او شمار کنم

مگر ز عقده دل سبحه اختیار کنم