ما را شکایت از سخن تلخ یار نیست

این گوشمال هیچ کم از گوشوار نیست

ما را کنار و بوس توقع ز یار نیست

دریای بی قراری ما را کنار نیست

در گریه بی رخت مژه را اختیار نیست

در رشته گسسته گهر را قرار نیست

عمر عزیز قابل سوز و گداز نیست

این رشته را مسوز که چندان دراز نیست

گفتی نمی توان ز لب دلستان گذشت

گر بگذری ز وادی جان می توان گذشت

از داغ تازگی جگر پاره پاره یافت

از آفتاب، صبح حیات دوباره یافت

از روی عرقناک تو خورشید کباب است

آتش ز تماشای تو یک چشم پر آب است

از پرده شرم تو دلم داغ و کباب است

بر روی شکر گر همه شیرست نقاب است

تنها نه همین با تو مرا روی نیازست

هر کس که ترا دیده به من بر سر نازست

صد در صد آفاق، بیابان جنون است

کی عقل تنک مایه به سامان جنون است؟

دایم دلم از دخل نفهمیده غمین است

دخلی که مرا هست درین شهر، همین است

با عشق تو اندیشه کونین گناه است

عشاق ترا ترک دو عالم دو گواه است

هر قطره شبنم به چمن دانه ذکری است

هر غنچه درین باغ سرزانوی فکری است

هر داغ درین لاله ستان خیمه لیلی است

هر خار بنی پنجره شمع تجلی است

از رفتن گل صحن چمن نوحه سرایی است

هر برگ خزان آینه مرگ نمایی است

با خوی سرکش او آتش سخن پذیرست

با خط تازه او ریحان سیاه پیرست

رنگ شراب دارد یاقوت درفشانت

بوی امیدواری می آید از دهانت

تواضع خصم بالادست را بی زور می سازد

به خم گردیدن از خود سیل را پل دور می سازد

دلم چون برگ بید از حرف بی هنگام می لرزد

چو عقل طفل بیند بر کنار بام، می لرزد

تبسم کن که جان باده لعلی قبا سوزد

ز آب آتشین خویشتن یاقوت وا سوزد