عالمی را لعل او مست از شراب ناب کرد

چشمه حیوان همین یک خضر را سیراب کرد

از تراش آن خط مشکین جلوه زان رخسار کرد

آب تیغ این سبزه خوابیده را بیدار کرد

منع ما کی می توان از دستبوس امروز کرد؟

بوسه ما را نمی بایست دست آموز کرد

از حیا نتوان به چشم او نگاه تیز کرد

دیگری بیمار و می باید مرا پرهیز کرد

ذات حق را چون توان در این جهان ادراک کرد؟

در مکان چون لامکانی را توان ادراک کرد؟

دانه خال تو خون از چشم صیاد آورد

این سپند شوخ آتش را به فریاد آورد

عالمی از منع زینت خرم و دلشاد شد

زین مدد خرج لباسی مملکت آباد شد

خلقی از گفتار بی کردار من هشیار شد

گرچه خود در خواب ماندم عالمی بیدار شد

بی‌تأمل هرکه در محفل سخن‌پرداز شد

چون زبان آتشین شمع، خرج گاز شد

خرد دانست آن که جرم خویش را بیچاره شد

آدم از جنت برای گندمی آواره شد

تازه رو زخم کهن از زخم های تازه شد

غنچه را خمیازه گل باعث خمیازه شد

داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد

برگریزان زبان شد گفتگو آخر نشد

تا مسیحا رفت از عالم دل خرم نماند

سوزنی کز دل برآرد خار در عالم نماند

ساده لوحانی که رو در کنج عزلت کرده اند

وعده گاه عالمی را نام خلوت کرده اند

تا نقاب از رخ برافکنده است در مشکین پرند

چشم مجمر آب آورده است از دود سپند

غیرت خسرو چو خواهد رشک فرمایی کند

یاد شکر داغ شیرین را نمک سایی کند

در دل معشوق جای خود ادب وا می کند

بهله از کوتاه دستی بر کمر جا می کند

آن که لب باز از سر رغبت به غیبت می کند

حلقه ذکر خدا را طوق لعنت می کند

می‌کشان را باده گلرنگ خندان می‌کند

یک گلابی مجلس ما را گلستان می‌کند

تکیه گاه خلق، لطف حق تعالی بس بود

بستر و بالین ماهی آب دریا بس بود