از رگ ابر هوا دسته سنبل شده است

از گل و لاله زمین یک طبق گل شده است

باز سرمشق جنونم خط نازک رقمی است

که دو نیم است ز عشقش دل هر جا قلمی است

هر چه جز حیرت دیدار بود نادانی است

لوح محفوظ همین مرتبه حیرانی است

گرچه رخسار ترا آب طراوت کم نیست

اثر گریه ما هیچ کم از شبنم نیست

عشق را چشم به سامان تن آسانی نیست

راحتی نیست که در جامه عریانی نیست

از سرانجام عمارت خوشی از دلها رفت

وسعت از دست و دل خلق به منزلها رفت

به گریه جوهر بینش ز دیده ما ریخت

بهار عنبر ما در کنار دریا ریخت

چه غم اگر تهی از باده جام و شیشه ماست؟

که چشم پرفن ساقی هزار پیشه ماست

چنان که مهر خموشی سپند آفت‌هاست

نفس درازی بی‌جا کمند آفت‌هاست

دلم ربوده خط شکسته بسته اوست

که مومیایی دلها خط شکسته اوست

چه سود ازین که کتبخانه جهان از توست؟

ز علم هر چه عمل می کنی به آن از توست

دلیل راه توکل امید کوتاه است

عصا ز دست فکندن عصای این راه است

خموش هر که شد از قیل و قال وارسته است

نمی زنند دری را که از برون بسته است

پلنگ اگر چه ز خشم آتش فروخته ای است

نظر به گرمی خویت ستاره سوخته ای است

هزار رنگ بلا در خمار میخواری است

گلی که رنگ شکستن ندیده هشیاری است

گل سر سبد روزگار، خوش خویی است

کلید گنج سعادت گشاده ابرویی است

چه شد که مجلس ما را ز شمع زیور نیست

بیاض گردن مینا ز صبح کمتر نیست

به زور خرده جان را نگاه نتوان داشت

به مشت ریگ روان را نگاه نتوان داشت

یعقوب از فروغ جمال تو چشم باخت

یوسف تمام پیرهن خود فتیله ساخت

جایی مرو نخوانده که گر خانه خداست

چین جبین منع مهیا ز بوریاست