زده به بزم تو رامشگران به دولت تو

گهی چکاوک و گه راهوی و گهی قالوس

درع بش، آتش جبین، گنبد سرین و آتش کتف

مشک دم، عنبر خوی و شمشاد موی و سر و یال

گر ندانی ز زاغور بلبل

بنگرش گاه نغمه و غلغل

آرغده بر ثنای تو جان منست از آنک

پروردهٔ مکارم اخلاق تو منم

چو رستم گشت در کوشش، چو حاتم گشت در بخشش

چو لقمان گشت در حکمت، چو سلمان گشت در عرفان

مهرهٔ ناچخ بکوبد مهره‌های گردنان

نشتر ناوک بکاود عرق‌های سهمگین

نوآیین مطربان داریم و بربط‌های گوینده

مساعد ساقیان داریم و ساعدهای چون فله

عجب دلتنگ و غمخوارم، ز حد بگذشت تیمارم

تو گویی در جگر دارم دو صد یاسیج گرگانی

ز کین تو غمناک گردد عدو

ز داشاب تو شاد گردد ولی

سزد گر بری بنده‌ای را گلو

که آید خداوندیش آرزو

جهان دیدگان را بنادیدگان

نکردند یکسان پسندیدگان

تا بدآنجا رسید دانش من

که بدانم همی که نادانم

سلطان جهان در کف پیری شده عاجز

تدبیر شدن کن تو که چون شست درآمد

روزت به نماز دگر آمد به همه حال

شب زود درآید که نماز دگر آمد

مرگ به پیری و جوانیستی

پیر بمردی و جوان زیستی

چون بوق زدن باشد، در وقت هزیمت

مردی که جوانی کند اندر گهِ پیری

آوخ گلهٔ پیری پیش که کنم من

کاین درد مرا دارو جز تو به‌دگر نیست

ای پیر بیا تا گله هم با تو کنم من

زیرا که جوانان را زین حال خبر نیست

اگر کنم گله از وی عجب مدار از من

که وی بلای من است و گله‌ای بود ز بلا

که پازهر زهر‌ست که‌افزون شود

کز اندازهٔ خویش بیرون شود

اگر دوست مهمان بود یا نه دوست

شب و روز تیمار مهمان نکوست

این آتش عشق تو خوش است ای دلکش

هرگز دیدی آتش سوزندهٔ خوش