طومار درد و داغ عزیزان رفته است

این مهلتی که عمر درازست نام او

طلبکار تو دارد اضطرابی در جهانگردی

که پنداری زمین را می‌کشند از زیر پای او

نمی‌دانم کجا آن شاخ گل را دیده‌ام صائب

که خونم را به جوش آورد رنگ آشنای او

من نیستم حریف زبانت، مگر زنم

از بوسه مُهر بر لبِ حاضرجواب تو

هرگز نبود رسم ترا خواب صبحگاه

ما را به صد خیال فکنده است خواب تو

من آن زمان چو قلم سر ز سجده بردارم

که طی چو نامه شود روزگار فرقت تو

مکرر بر سر بالین شبنم آفتاب آمد

نشد روشن شود یک بار چشم اشکبار از تو

به قسمت راضیم ای سنگدل، دیگر چه می‌خواهی

خمار بی‌شراب از من، شراب بی خمار از تو

چه آرزوی شهادت کنم، که سوخته است

به داغ یاس، جگر گوشهٔ خلیل از تو

خاطرت از شکوهٔ ما کی پریشان می‌شود؟

زلف پر کرده است از حرف پریشان، گوش تو

درین راه به دل نزدیک، گمراهی نمی‌باشد

که جای سبزه خیزد خضر از صحرای عشق تو

خواهی حنای پا کن و خواهی نگار دست

من مشت خون خویش نمودم حلال تو

ذوق وصال می‌گزد از دور پشت دست

گرم است بس که صحبت من با خیال تو

به بی برگان چنان ای شاخ گل مستانه می‌خندی

که در خواب بهاران است پنداری خزان تو

دایم به روی دست دعا جلوه می‌کنی

هرگز ندیده است کسی نقش پای تو

حق ما افتادگان را کی توان پامال کرد؟

بوسهٔ من کارها دارد به خاک پای تو!

شادم به مرگ خود که هلاک تو می‌شوم

با زندگی خوشم که بمیرم برای تو

در جبههٔ ستارهٔ من این فروغ نیست

یارب به طالع که شدم مبتلای تو؟

خبر به آینه می‌گیرم از نفس هر دم

به زندگی شده‌ام بس که بدگمان بی تو

سایهٔ بال هما خواب گران می‌آرد

در سراپردهٔ دولت دل بیدار مجو