نظر به عالم بالاست ما ضعیفان را

نهال بادیه و سبزهٔ بیابانیم

چه فتاده است بر آییم چو یوسف از چاه؟

ما که خود را به زر قلب گران می‌دانیم

چیده‌ایم از دو جهان دامن الفت چون سرو

هر که از ما گذرد آب روان می‌دانیم

دارم عقیق صبر به زیر زبان خویش

مانند خضر، تشنهٔ آب بقا نیم

دیوانه‌ام ولیک بغیر از دو زلف یار

دیگر به هیچ سلسله‌ای آشنا نیم

چون صبح، خنده با جگر چاک می‌زنیم

در موج خیز خون، نفس پاک می‌زنیم

بیاض گردن او گر به دست ما افتد

چه بوسه‌های گلوسوز انتخاب کنیم!

دشمن خانگی آدم خاکی است زمین

خانهٔ دشمن خود را ز چه آباد کنیم؟

پیش ازان کز یکدگر ریزیم چون قصر حباب

خیز تا چون موجهٔ دریا وداع هم کنیم

لذت نمانده است در آیندهٔ حیات

از عیشهای رفته دلی شاد می‌کنیم

خضر با عمر ابد پوشیده جولان می‌کند

ما به این ده روزه عمر اظهار هستی می‌کنیم

طاعت ما نیست غیر از شستن دست از جهان

گر نماز از ما نمی‌آید، وضویی می‌کنیم

آن سوخته جانم که اگر چون شرر از خلق

در سنگ گریزم، بتوان یافت به بویم

آن طفل یتیمم که شکسته است سبویم

از آب، همین گریهٔ تلخی است به جویم

وفا و مردمی از روزگار دارم چشم

ببین ز ساده‌دلیها چه از که می‌جویم

دیگران از دوری ظاهر اگر از دل روند

ما ز یاد همنشینان در مقابل می‌رویم

سر ما در قدم دار فنا افتاده است

ما نه آنیم که بر دوش کسی بار شویم

ما نه زان بیخبرانیم که هشیار شویم

یا به بانگ جرس قافله بیدار شویم

همان از طاعت من بوی کیفیت نمی‌آید

اگر سجادهٔ خود در می گلفام می‌شویم

ما را گزیده است ز بس تلخی خمار

از ترس، بوسه بر لب میگون نمی‌دهیم!