هر جا که کند گرد غم از دور سیاهی

زیر علم بادهٔ روشن بگریزید

از قید فلک بر زده دامن بگریزید

چون برق، ازین سوخته خرمن بگریزید

ماتمکدهٔ خاک ،سزاوار وطن نیست

چون سیل، ازین دشت به شیون بگریزید

احوال من مپرس، که با صد هزار درد

می‌بایدم به درد دل دیگران رسید

نیست از خونابه نوشان هیچ کس جز من به جا

ساغر یک بزم می‌باید مرا تنها کشید

آه از این شورش که ناز دولت بیدار را

از سبک قدران سنگین خواب می‌باید کشید

مدتی سجادهٔ تقوی به دوش انداختی

چند روزی هم سبو بر دوش می‌باید کشید

گلشن از نازک نهالان یک تن سیمین شده است

باغ را چون ابر در آغوش می‌باید کشید

میدان تیغ بازی برق است روزگار

بیچاره دانه‌ای که سر از خاک برکشید

فریب زندگی تلخ داد دایه مرا

ز شکری که به طفلی مرا به کام کشید

زندگی با هوشیاری زیر گردون مشکل است

تا نگردی مست، این بار گران نتوان کشید

می‌زنم بر کوچهٔ دیوانگی در این بهار

بیش ازین خجلت ز روی کودکان نتوان کشید

یوسف ما در ترازو چند باشد همچو سنگ؟

ای به همت از زلیخا کمتران، غیرت کنید!

چه ماتم است ندانم نهفته در دل خاک؟

که رخ به خون جگر شسته لاله می‌روید

صحبت صافدلان برق صفت در گذرست

هر چه دارید به می در شب مهتاب دهید

شاهی و عمر ابد هر دو به یک کس ندهند

ای سکندر، طمع از چشمهٔ حیوان بردار

به هر روش که توانی خراب کن تن را

ازین ستمکده سیلاب را دریغ مدار

عاجز بود ز حفظ عنان دست رعشه دار

وقت شباب دامن فرصت نگاه دار

یارب مرا ز پرتو منت نگاه دار

شمع مرا ز دست حمایت نگاه دار

پیر مغان ز توبه ترا منع اگر کند

زنهار گوش هوش به آن خیرخواه دار