این هستی باطل چو شرر محض نمودست

یک چشم زدن ره ز عدم تا به وجودست

گریه شمع از برای ماتم پروانه نیست

صبح نزدیک است، در فکر شب تار خودست

از شرم نیست بال و پر جستجو مرا

چون باز چشم بسته شکارم دل خودست

نشاط یکشبهٔ دهر را غنیمت دان

که می‌رود چو حنا این نگار دست به دست

خبر ز تلخی آب بقا کسی دارد

که همچو خضر گرفتار عمر جاویدست

عاقبت زد بر زمین چون نقش پایم بی گناه

داشتم آن را که عمری چون دعا بر روی دست

ترک عادت، همه گر زهر بود، دشوارست

روز آزادی طفلان به معلم بارست

دل بی وسوسه از گوشه نشینان مطلب

که هوس در دل مرغان قفس بسیارست

بر جگر سوختگانی که درین انجمنند

سینهٔ گرم مرا حق نفس بسیارست

جهان به مجلس مستان بی خرد ماند

که در شکنجه بود هر کسی که هشیارست

رخسارهٔ ترا به نقاب احتیاج نیست

هر قطره عرق به نگهبان برابرست

غمنامهٔ حیات مرا نیست پشت و روی

بیداریم به خواب پریشان برابرست

بار بردار ز دلها که درین راه دراز

آن رسد زود به منزل که گرانبارترست

هر که مست است درین میکده هشیارترست

هر که از بیخبران است خبردارترست

از گل روی تو، غافل که تواند گل چید؟

که ز شبنم، عرق شرم تو بیدارترست

حضور خاطر اگر در نماز معتبرست

امید ما به نماز نکرده بیشترست

در کارخانه‌ای که ندانند قدر کار

از کار هر که دست کشد کاردانترست

در طلب، ما بی زبانان امت پروانه‌ایم

سوختن از عرض مطلب پیش ما آسانترست

حیرت مرا ز همسفران پیشتر فکند

پای به خواب رفته درین ره روانترست

مرو به مجلس می گر به توبه می‌لرزی

سبو همیشه نیاید برون ز آب درست