قرب و بعد از طرف توست چو حق نشناسی

نسبت نقطه ز اطراف به پرگار یکی است

ادب پیر خرابات نگهداشتنی است

طبع پیران و دل نازک اطفال یکی است

نور ماه و انجم و خورشید پیش من یکی است

آن که این آیینه‌ها را می‌کند روشن یکی است

توان به زنده دلی شد ز مردگان ممتاز

وگرنه سینه و لوح مزار هر دو یکی است

به نسیمی ز گلستان سفری می‌گردد

برگ عیش من و اوراق خزان هر دو یکی است

بغیر دل که عزیز و نگاه داشتنی است

جهان و هرچه درو هست، واگذاشتنی است

یک دیدن از برای ندیدن بود ضرور

هر چند روی مردم دنیا ندیدنی است

بگشای چاک سینه که بر منکران حشر

روشن شود که صبح قیامت دمیدنی است

روزگار آن سبکرو خوش که مانند شرار

تا نظر واکرد، چشم از عالم ایجاد بست

تا بوی گلی سلسله جنبان نسیم است

بر ما ره آمد شد بستان نتوان بست

محتسب از عاجزی دست سبوی باده بست

بشکند دستی که دست مردم افتاده بست

مرا ز پیر خرابات نکته‌ای یادست

که غیر عالم آب آنچه هست بر بادست

گنه به ارث رسیده است از پدر ما را

خطا ز صبح ازل، رزق آدمیزادست

ما ازین هستی ده روزه به جان آمده‌ایم

وای بر خضر که زندانی عمر ابدست

نیست در عالم ایجاد به جز تیغ زبان

بیگناهی که سزاوار به حبس ابدست !

به زیر خاک غنی را به مردم درویش

اگر زیادتیی هست، حسرتی چندست

ز سادگی است به فرزند هر که خرسندست

که مادر و پدر غم، وجود فرزندست

غافل کند از کوتهی عمر شکایت

شب در نظر مردم بیدار، بلندست

دل درستی اگر هست آفرینش را

همان دل است که فارغ ز خویش و پیوندست

کیفیت طاعت مطلب از سر هشیار

مینای تهی بی خبر از ذوق سجودست