یک دل گشاده از نفس گرم من نشد

این باغ پر ز غنچهٔ تصویر بوده است

شیرازهٔ طرب خط پیمانه بوده است

سیلاب عقل گریهٔ مستانه بوده است

امروز کرده‌اند جدا، خانه کفر و دین

زین پیش، اگر نه کعبه صنمخانه بوده است

در زمان عشق ما کفرست، ورنه پیش ازین

گاهگاهی رخصت بوس و کناری بوده است

ای غزال چین، چه پشت چشم نازک می‌کنی ؟

چشم ما آن چشمهای سرمه سا را دیده است

فلک پیر بسی مرگ جوانان دیده است

این کمانْ پشت، سرِ تیر فراوان دیده است

خونی که مشک گشت، دلش می‌شود سیاه

زان سفله کن حذر که به دولت رسیده است

سیری ز دیدن تو ندارد نگاه من

چون قحط دیده‌ای که به نعمت رسیده است

تسلیم می‌کند به ستم ظلم را دلیر

جرم زمانه ساز، فزون از زمانه است

اگر ز اهل دلی، فیض آسمان از توست

که شیشه هر چه کند جمع، بهر پیمانه است

غفلت نگشت مانع تعجیل، عمر را

در خواب نیز قافله ما روانه است

به دوست نامه نوشتن، شعار بیگانه است

به شمع، نامهٔ پروانه، بال پروانه است

در گوشه قفس مگر از دل برآورم

این خارهاکه در دلم از آشیانه است

بود تا در بزم یک هشیار، ساقی می‌نخورد

باغبان آبی ننوشد تا گلستان تشنه است

نادان دلش خوش است به تدبیر ناخدا

غافل که ناخدا هم ازین تخته پاره‌هاست

تا داده‌ام عنان توکل ز دست خویش

کارم همیشه در گره از استخاره هاست

آنچه برگ عیش می‌دانی درین بستانسرا

پیش چشم اهل بینش، دست بر هم سوده‌ای است

عافیت می‌طلبی، پای خم از دست مده

که بلاها همه در زیر سر هشیاری است

قانع از قامت یارست به خمیازهٔ خشک

بخت آغوش من و طالع محراب یکی است

دل سودازده را راحت و آزار یکی است

خانه پردود چو شد، روز و شب تار یکی است