جوی شیر از جگرِ سنگ بُریدن، سهل است

هرکه بر پای هوس تیشه زند، کوه‌کَن است

سیل درماندهٔ کوتاهی دیوار من است

بی سرانجامی من خانه نگهدار من است

دوستان آینهٔ صورت احوال همند

من خراب توام و چشم تو بیمار من است

از خون چو داغ لاله حصار دل من است

هر جا که بوی خون شنوی منزل من است

با پاکدامنان نظری هست حسن را

تا آفتاب سرزده، در خانه من است

نالهٔ مظلوم در ظالم سرایت می‌کند

زین سبب در خانهٔ زنجیر دایم شیون است

درین دو هفته که مهمان این چمن شده‌ای

به خنده لب مگشا، روزگار گلچین است

خزان ز غنچهٔ تصویر، راست می‌گذرد

همیشه جمع بود خاطری که غمگین است

به قرب گلعذاران دل مبندید

وصیت نامه شبنم همین است

غربت مپسندید که افتید به زندان

بیرون ز وطن پا مگذارید که چاه است

تیره بختیهای ما از پستی اقبال نیست

از بلندی شمع ما پرتو به دور انداخته است

بر حُسنِ زودسِیرِ بهار، اعتماد نیست

شبنم، به روی گُل، به امانت نشسته است

از حال دل مپرس که با اهل عقل چیست

دیوانه‌ای میانهٔ طفلان نشسته است

خواهد ثواب بت شکنان یافت روز حشر

سنگین دلی که توبهٔ مارا شکسته است!

پیوسته است سلسله‌ی موج‌ها به هم

خود را شکسته، هرکه دلِ ما شکسته است

غافل مشو ز پاس دل بیقرار ما

کاین مرغ پرشکسته قفسها شکسته است

جام شراب، مرهم دلهای خسته است

خورشید، مومیایی ماه شکسته است

صد بیابان در میان دارند از بی نسبتی

گر به ظاهر کوه با صحرا به هم پیوسته است

خنده بیجاست برق گریهٔ بی اختیار

اشک تلخ و قهقه مینا به هم پیوسته است

جز روی او که در عرق شرم غوطه زد

یک برگ گل هزار نگهبان نداشته است