فروغ صحبت روشندلان غنیمت دان

پیاله گیر که شبگیر می‌کند مهتاب

ایمنی جستم ز ویرانی، ندانستم که چرخ

گنج خواهد خواست جای باج ازین ملک خراب

شاه و گدا، به دیده‌ی دریادِلان، یکی است

پوشیده است، پَست و بلندِ زمین، در آب

از چشم نیم‌مست تو با یک جهان شراب

ما صلح می‌کنیم به یک سرمه دان شراب !

من در حجاب عشقم و او در نقاب شرم

ای وای اگر قدم ننهد در میان شراب

به احتیاط ز دست خضر پیاله بگیر

مباد آب حیاتت دهد به جای شراب !

مجوی در سفر بیخودی مقام از من

که در محیط، کمر باز می‌کند سیلاب

بُوَد زِ وضعِ جهان، های‌هایِ گریه‌ی من

زِ سَنگ‌لاخ، فغان ساز می‌کند، سِیل‌آب

من آن شکسته بنایم درین خراب آباد

که در خرابی من ناز می‌کند سیلاب

اهلِ همّت را، مکرّر دردِسَر دادن، خطاست

آرزوی هر دو عالَم را، از او، یک‌جا طلب!

آبرو در پیش ساغر ریختن دون‌همتی است

گردنی کج می‌کنی، باری می از مینا طلب

معیارِ دوستانِ دَغَل، روزِ حاجت است

قرضی، به‌رَسمِ تجربه، از دوستان طلب

خاکیان پاک طینت، دانهٔ یک سبحه‌اند

هرکه یک دل را نوازش کرد، عالَم را نواخت

واسوختگی شیوهٔ ما نیست، و گرنه

از یک سخن سرد، دل ناز توان سوخت

خودنمایی نیست کار خاکساران، ور نه من

مشت خونی می‌توانستم به پای دار ریخت

بس که گشتم مضطرب از لطف بی‌اندازه‌اش

تا به لب بردن، تمام این ساغر سرشار ریخت

صد عُقده، زهدِ خُشک، به کارم فِکَنده بود

ذکرش به‌خیر باد، که تسبیحِ من، گُسیخت!

دست بر هر چه فشاندم به رگ جان آویخت

دامن از هر چه کشیدم به گریبان آویخت

گفتم از وادی غفلت قدمی بردارم

کوهم از پای گرانخواب به دامان آویخت

همین نه خانهٔ ما در گذار سیلاب است

بنای زندگی خضر نیز بر آب است