ما از تو جداییم، به صورت، نه به معنی

چون فاصله‌ی بِیت بُوَد، فاصله‌ی ما

مهرهٔ گل، پی بازیچهٔ اطفال خوش است

دل صد پاره بود سبحهٔ صد دانهٔ ما

تیره روزیم، ولی شب همه شب می‌سوزد

شمع کافوری مهتاب به ویرانهٔ ما

تو پا به دامن منزل بکش که تا دامن

هزار مرحله دارد شکسته‌پایی ما

دولتِ بیدار، اگر یک‌چند بی‌خوابی کشید

کَرد دَر ایّامِ بَختِ ما، قَضای خواب‌ها

مَرا از قیدِ مذهب‌ها، بُرون آوَرْد، عشقِ او

که چون خورشید طالع شد، نهان گردند، کوکب‌ها

به یک کرشمه که در کارِ آسمان کردی

هنوز می‌پَرَد از شوق، چَشمِ کوکب‌ها

گفت‌وگوی کفر و دین، آخر به یک‌جا می‌کِشَد

خواب، یک خواب است و؛ باشد مختلف، تعبیرها

بر کلاه خود حباب‌آسا چه می‌لرزی، که شد

تاج شاهان، مهرهٔ بازیچهٔ تقدیرها

تا کَرد تَرکِ مِی دِلَم، یک شربتْ آبِ خوش نَخورد

بی‌مار شد طفلِ یتیم، از اختلافِ شیرها

نمی‌بود این‌قَدَر خوابِ غرورِ دِل‌بَران، سنگین

اگر می‌داشت آوازی، شکستِ شیشه‌ی دل‌ها

دِلَم به پاکیِ دامانِ غنچه می‌لرزد

که بلبلان، همه مَست‌اند و؛ باغ‌بان، تنها

صحبت غنیمت است به هم چون رسیده‌ایم

تا کی دگر به هم رسد این تخته‌پاره‌ها

نیست صائب ملک تنگ بی‌غمی جای دو شاه

زین سبب طفلان جدل دارند با دیوانه‌ها

چو فَردِ آیِنه، با کاینات، یِک‌رو باش

که شد سیاه، رُخِ کاغذ، از دورویی‌ها

جُز این‌که داد سَرِ خویش را به باد، حباب

چه طَرْف بَست، نَدانم، زِ پوچ‌گویی‌ها؟

چُنان که: شیر، کُنَد خوابِ طفل را، شیرین

فزود، غفلتِ من، از سفیدمویی‌ها

نمی‌خلد به دلی نالهٔ شکایت من

شکست شیشه من بی‌صداست همچو حباب

از رُخ‌اَت، آیینه را، خوش‌دولتی، رو داده است

دَر درونِ خانه‌اش، ماه است و؛ بیرون، آفتاب!

بهشت بر مژه تصویر می‌کند مهتاب

پیاله را قدح شیر می‌کند مهتاب