با نامرادی از همه کس زخم می‌خوریم

این وای اگر سپهر رود بر مراد ما

دَر رَزم‌گَه، برهنه چو شمشیر، می‌رَویم

دَر دستِ دشمن است، سلاحِ نَبَردِ ما

تا دور ازان لب شکرین همچو نی شدیم

ترجیع بند ناله بود، بند بند ما

شیوه‌ی ما سخت‌جانان، نیست اِظهارِ مَلال

لاله‌ها، بی‌داغ می‌رویَند، از کُه‌سارِ ما

گریه بَر حالِ کَسان، بیش‌تر از خود داریم

بَر مُرادِ دِگَران سِیر کُنَد، اَختَرِ ما

یارب، که دعا کرد، که چون قافله‌ی موج

آسایشِ منزل نَبُوَد در سَفَرِ ما؟

مادر، از فرزندِ ناهموار، خِجْلَت می‌کِشَد

خاک، سَر بالا نیارَد کَرد، از تقصیرِ ما

هَم‌طالعِ بیدیم، دَرین باغ، که باشد

سَر پیش‌فِکَندَن، ثَمَرِ پیش‌رَسِ ما

گردبادی را که می‌بینی درین دامان دشت

روح مجنون است می‌آید به استقبال ما

این‌جا که مَن‌اَم، قیمتِ دل، هر دو جهان است

آن‌جا که تویی، در چه حساب است، دلِ ما؟

هرچند، از بَلای خدا می‌رَمَند، خَلق

دل را به آن بَلای خدا داده‌ایم، ما

هستی زِ ما مَجوی، که در اوّلین نَفَس

این گَرد را، به بادِ فنا داده‌ایم، ما

چون، بَر زبان، حدیثِ خداتَرسی آوَریم؟

تَرکِ قَدَح، زِ بیمِ عَسَس کرده‌ایم، ما!

بار گران، سبک به امید فکندن است

عمری است بر امید عدم زنده‌ایم ما

روشن شود چراغِ دلِ ما، زِ یک‌دِگَر

چون رشته‌های شمع، به‌هم زِنده‌ایم، ما

نارساییهای طالع مانع است از اتحاد

ورنه با موی میان یار همتابیم ما

بَر دِلی نَنْشینَد از گفتارِ ما، هرگز، غُبار

ماهیانِ بی‌زبانِ عالَمِ آبیم، ما

چون حباب از یکدلان باده نابیم ما

از هواداران پابرجای این آبیم ما

بلبلان در راه ما بیهوده می‌ریزند خار

دیده‌ای از دامن گل پاکتر داریم ما

از غبار کاروان چون چشم برداریم ما؟

چون مه کنعان عزیزی در سفر داریم ما