بنه بر طاق نسیان زهد را چون شیشهٔ خالی

درین موسم که سنگ از لاله جام آورد مستان را

به هشیاران فشان این دانهٔ تسبیح را زاهد

که ابر از رشتهٔ باران به دام آورد مستان را

مکرر بود وضع روز و شب، آن ساقی جانها

ز زلف و عارض خود، صبح و شام آورد مستان را

چو شد زَهر، عادت، مَضرَّت نبخشد

به مرگْ آشنا کُن، به‌تدریج، جان را

ز زندگی چه به کرکس رسد جز مردار؟

چه لذت است ز عمر دراز، نادان را؟

زِ جسم، جانِ گُنَه‌کار را، مَلالی نیست

که: دل‌پذیر کُنَد، بیمِ قتل، زندان را

ز گریه ابر سیه می‌شود سفید آخر

بس است اشک ندامت سیاهکاران را

ازان ز داغ نهان پرده برنمی‌دارم

که دست و دل نشود سرد، لاله‌کاران را

نسیم ناامیدی بد ورق گرداندنی دارد

مکن نومید از درگاه خود امیدواران را

همین است پیغام گلهای رعنا

که یک کاسه کن نوبهار و خزان را

نخلی که از ثمر نیست، جز سنگ در کنارش

باد مراد داند، دمسردی خزان را

کار موقوف به وقت است، که چون وقت رسید

خوابی از بند رهانید مه کنعان را

امید من به خاموشی، یکی ده گشت تا دیدم

که سامان می‌دهد دست از اشارت، کار لالان را

گوشی نخراشد ز صدای جرس ما

ما قافلهٔ ریگ روانیم جهان را

به ما حرارت دوزخ چه می‌تواند کرد؟

اگر ز ما نستانند چشم گریان را

مَرا، از صافیِ مَشرَب، زِ خود دانند، هر قومی

که: هر ظرفی، به رنگِ خود بَرآرد، آبِ روشن را

چه حاجت است به خال آن بیاض گردن را؟

ستاره نقطهٔ سهوست صبح روشن را

دلم هر لحظه از داغی به داغ دیگر آویزد

چو بیماری که گرداند ز تاب درد بالین را

زُ اْفتادگی، به مَسنَدِ عزّت رسیده است

یوسف، کُنَد چگونه فراموش، چاه را؟

غافلان را، گوش، بر آوازِ طبلِ رِحلَت است

هَر تَپیدن، قاصدی باشد، دلِ آگاه را